ΤΕΛΗ 2012: «ΠΑΜΕ ΚΑΛΑ»! Ή ΑΛΛΙΩΣ, ΤΟ ΔΟΓΜΑ ΤΟΥ ΣΟΚ ΣΕ ΠΛΗΡΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ…

Του Αλέξανδρου Λιακόπουλου

Διεθνολόγου - Σύμβουλου Ευρωπαϊκής Πολιτικής, Πρώην Πρόεδρου της Νεολαίας της Συνομοσπονδίας Ευρωπαϊκών Συνδικάτων (2004-06) και  Μέλους του Advisory Council on Youth του Συμβουλίου της Ευρώπης (2003-05).

1. Εισαγωγή

Τα δελτία ειδήσων και τα πολυπληθή ΜΜΕ, παλαιάς και νέας τεχνολογίας, φαινομενικά και μόνο «εξασφαλίζουν την πολυφωνία». Η πολυφωνία δεν έχει να κάνει με την ύπαρξη πολλών προσώπων με την ίδια φωνή, έχει να κάνει με την ύπαρξη διαφορετικών φωνών και απόψεων, που θα εκφράζονται σε καθεστώς ελευθερ(οτυπ)ίας. Η σημερινή κατάσταση στην ενημέρωση της κοινής γνώμης, στην Ελλάδα και διεθνώς, κάθε άλλο παρά αυτή την παράμετρο εξασφαλίζει. Το προϊόν της ενημέρωσης έχει σχεδόν πλήρως  «ομογενοποιηθεί», ακολουθώντας τα δελτία τύπου και τις «διαρροές» των Δοκτόρων του Σοκ: ο βιασμός της Ελευθερίας, της Ελευθεροτυπίας, της Δικαιοσύνης και της Δημοκρατίας έχει πάρει πλέον χαρακτηριστικά μαζικής προπαγάνδας, με κύριο στόχο τον προσδιορισμό «μίας άλλης πραγματικότητας».

Ζούμε σε συνθήκες πολέμου, άλλης φύσης και μορφής. Το νέο του πράγματος, η νεωτερική φύση του, κάνει την ανάγνωση του φαινομένου δύσκολη, αλλά αυτό δεν αλλάζει την
ύπαρξη του φαινομένου αυτή-καθαυτή. Διαχρονικό πρόβλημα της επιστήμης είναι η πιστοποίηση του φαινομένου και των συμπερασμάτων που επιστημονικά προκύπτουν. Αβίαστα σχεδόν, όλοι αντιλαμβάνονται ότι ζούμε στην Εποχή του Οικονομικού Πολέμου, ο οποίος επεκτείνεται 4 χρόνια

Μετά το Τέλος του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, ο οποίος σηματοδοτήθηκε με την πτώση της Lehman. Ζούμε την εποχή που οι βδέλες επιλέγονται σαν θεραπεία, σε έναν ασθενή που χρειάζεται φιάλες με αίμα για να ανήψει, όπως λέει χαρακτηριστικά ο Κρούγκμαν. Και όσο παράλογη και αν είναι αυτή η επιλογή, η ίδια επιλογή παρουσιάζεται σε ένα «επικοινωνιακό πακέτο φιλικό προς το κοινό»: έτσι λέγεται κομψά η διαστρέβλωση της αλήθειας, προκειμένου να επιτελέσει συγκεκριμένους πολιτικούς σκοπούς.

2.      Ανάλυση

Η παραπάνω φράση εμπεριέχει αυτούσιο τον ορισμό της προπαγάνδας, συστατικό στοιχείο του ψυχολογικού πολέμου που διεξάγεται σαν πείραμα και σαν μέθοδος επιβολής δύο σε ένα, τόσο επί των Ελλήνων, όσο και επί των Ιρλανδών, των Πορτογάλων, των Ισπανών, των Ιταλών, των Κυπρίων, λοιπών «πτωχευμένων» Ευρωπαίων και όλων των υπολοίπων που συμμετέχουν ακόμα ως θεατές αλλά σύντομα θα καθήσουν και αυτοί στο «χειρουργικό τραπέζι» των Δοκτόρων του Σοκ «για τα περαιτέρω». Η κρίση πλέον «έφτασε» στο κέντρο της ΕΕ: ούτε η Γαλλία, ούτε η Γερμανία, ούτε η Αγγλία, ούτε κανείς άλλος μπορεί να αποφύγει πλέον να αναμετρηθεί με το ίδιο χάος που δημιουργήθηκε στον Νότο, τώρα που αυτό «διαχέεται» και στο Βορρά, περίπου όπως «διαχύθηκε» από την αμερικανική κτηματαγορά στον τραπεζικό τομέα και μετά στο «παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό χωριό», πριν «χτυπήσει τον Νότο».

Αν και ακόμα οι απόψεις ποικίλλουν επί του πότε ακριβώς «μετανάστευσε η κρίση από την Αμερική και προσγειώθηκε στην Αθήνα», το σίγουρο είναι πως επί Γιώργου Παπανδρέου η επίθεση κορυφώθηκε και οδήγησε σε συγκεκριμένους «μονόδρομους», αντιδημοκρατικούς, ολοκληρωτικούς και καταναγκαστικούς, οικονομικά ατελέσφορους και κοινωνικά διαλυτικούς. Σε όλα τα επεισόδια των «ελληνικών συλλογικών βασανιστηρίων», η κυβέρνηση αποτέλεσε μέλος της Τριμερούς των Βασανιστών, την ίδια στιγμή που και η ίδια «βασανιζόταν» και συνεχίζει να «βασανίζεται». Πριν βάλει την ελληνική κοινωνία στην γωνία και στη θέση του «υποδειγματικού κρατουμένου», η ίδια η κυβέρνηση έγινε «κρατούμενη» της Τρόικας.

Αυτό συμβαίνει  ποικιλοτρόπως, εκτός της άμεσης δέσμευσης των προσωπικών υπογραφών των κυρίων Σαμαρά, Βενιζέλου, Παπανδρέου και Παπαδήμου. Λίστες, σκάνδαλα, διαφθορά, Λαυρεντιάδης, δημοσιεύματα στους NYT και όλο το διεθνή τύπο, κλπ, συνθέτουν μία εικόνα δυσωδίας, η οποία μόνο ως μοχλός πίεσης προς την ίδια την κυβέρνηση – και μέσω αυτής προς την υπόλοιπη ελληνική κοινωνία - από τα άλλα δύο μέλη της Τριμερούς έχει χρησιμοποιηθεί και χρησιμεύσει. Στο ίδιο μοτίβο συνεχίζει, ενώ η κυβέρνηση επίσης συνεχίζει να αποδέχεται το ένα πλήγμα μετά το άλλο στωικά, ως μη γεννόμενα σχεδόν, δηλώνοντας μάλιστα περήφανη που «έχει καταφέρει να αποκαταστήσει την αξιοπιστία της χώρας στα μάτια των εταίρων μας». Χαρακτηριστική της «αποκατάστασης» de facto ήταν η υποδοχή του Αντώνη Σαμαρά από τον «ομόλογό του» της Βαυαρίας, η οποία σηματοδότησε την διπλωματική υποβάθμιση της Ελλάδας σε καθεστώς γερμανικού lander. Ωστόσο, η ξέλιξη αντιμετωπίστηκε με θετική απόχρωση («Πέτυχε η επιχείρηση γοητείας του Αντώνη Σαμαρά στο Μόναχο»), χωρίς καν να τηρούνται τα προσχήματα πλέον.

Στο στάδιο της «Επιχείρησης Ελλάδα» με τον Γιάννη Στουρνάρα «πρώτο βιολί» της Τρόικας, τα δελτία τύπου και οι «διαρροές» του Υπουργείου Οικονομικών έχουν εν πολλοίς αντικαταστήσει το ρεπορτάζ. Η εποχή της ανεξάρτητης δημοσιογραφίας έχει υποκύψει στους νόμους της αγοράς, όπου το ρεπορτάζ έχει κόστος και τιμή, για να προκύψει. Όπου αυτό προκύψει και για τους λόγους που θα προκύψει, κατευθύνει το κοινό ποικιλοτρόπως σε επιμέρους τομείς ενδιαφέροντος και βομβαρδίζει με άπειρες, άχρηστες πληροφορίες, οι οποίες αλλάζουν μέρα με την μέρα, καθιστώντας αδύνατον για οιονδήποτε να παρακολουθήσει «τη ροή» των δεδομένων και την εναλλαγή τους. Το παράδειγμα των ατέρμονων συζητήσεων επί των φορολογικών συντελεστών που «έγιναν λάστιχο» στα ΜΜΕ καθόλη τη βδομάδα του “buybuck program” είναι απλά ένα πρόσφατο παράδειγμα ανάλογο μυριάδων. Έτσι, η Προπαγάνδα συγκεντρώνει τα βλέμματα για συγκεκριμένο χρόνο σε συγκεκριμένη κατεύθυνση, ενώ περνάνε απαρατήρητα τα σημαντικά τρέχοντα ζητήματα, τα οποία υπογράφονται την ίδια στιγμή που η κοινή γνώμη ασχολείται – για παράδειγμα – με τη διάλυση του Κόμματος του Καμμένου.

Ίσως είναι τυχαίο, αλλά την ίδια μέρα που διαλύθηκαν οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, το buyback program των ελληνικών ομολόγων έκλεισε «τεχνικά επιτυχημένα», σύμφωνα με το Υπουργείο Οικονομικών. Ο αρχικός στόχος των €40 δις απομείωσης του χρέους δεν πιάστηκε, όπως είχε προβλέψει ο Βαρουφάκης, παρά το γεγονός ότι η Ελληνική Κυβέρνηση αποδέχθηκε προσφορές στα 33,5 %, ενώ αρχικά είχε μιλήσει για 28,5%. Με το αποτέλεσμα δεν πιάνεται ο στόχος του 120%-2020, όπως είχε συμφωνηθεί με το ΔΝΤ, κάτι το οποίο θα οδηγήσει σε νέα μέτρα, τα οποία προβλέπεται να λαμβάνονται αυτόματα κάθε φορά που παρατηρείται αστοχία του προγράμματος. Η αντίδραση της κας Λαγκάρντ ήταν καταρχάς χλιαρή, λέγοντας ότι χαιρετίζει τις αποφάσεις και την αποφασιστικότητα των Ευρωπαίων και ότι θα φέρει το θέμα στο Διοικητικό Συμβούλιο του Ιούνη. Άλλο ουδέν.

Αυτό που ουσιαστικά συνέβη είναι ότι επεβλήθη άλλο ένα «κούρεμα» στο κουρεμένο γουλί τραπεζικό σύστημα της χώρας, όπως και των ασφαλιστικών ταμείων και δημοσίων επιχειρήσεων, προκειμένου αυτές να απομειώσουν περαιτέρω την αξία τους και να τύχουν επιθετικής εξαγοράς στο άμεσο μέλλον, αν πρόκειται για τράπεζες, ή να ιδιωτικοποιηθούν έναντι ευτελούς αντιτίμου (ή χωρίς αντίτιμο), αν πρόκειται για ασφαλιστικά ταμεία (που έχουν περιουσία) και δημόσιες επιχειρήσεις (που έχουν υπηρεσία με πελατολόγιο, εγκαταστάσεις, υποδομές, κλπ), λόγω του ότι «δεν θα πιάσουμε τον στόχο του 124% το 2022», ή όποια άλλη «τεχνική λεπτομέρεια» εμπνευστούν οι Οικονομικοί Εκτελεστές. Οι ξένοι ομολογιούχοι που συμμετείχαν στο πρόγραμμα ήταν ανύπαρκτοι και οι μόνοι που έχασαν (πάλι) ήταν οι Έλληνες φορολογούμενοι, που καλούνται να αναλάβουν νέα δάνεια, τα οποία ρίχνονται στην μαύρη και άραχνη τρύπα του χρέους.

Η συμμετοχή των ξένων ήταν ανύπαρκτη ως αναμενόταν αλλά αυτή η λεπτομέρεια δεν αναφέρθηκε από τα ΜΜΕ: λογικά δεν την βρήκαν άξια λόγου. Αυτό που αναφέρθηκε όμως ήταν ότι «έχασαν τα hedge funds που είχαν ποντάρει στην καταστροφή», σαν αυτό να αφορά κάποιον άλλον πλην των «τζογαδόρων» του Καπιταλισμού του Καζίνο, που ακόμα καλά κρατεί. Η δήλωση αυτή έγινε από κορυφαία κυβερνητικά χείλη και αναπαράχθηκε μαζικά, θέλοντας να «χτίσει» την εικόνα της Κυβέρνησης που αντιμάχεται τα διεθνή «πειρατικά κεφάλαια». Αυτό που δεν λέχθηκε ήταν ότι η ίδια κυβέρνηση είναι που διασχίζει των ωκεανό του χρέους με ένα υπό κατάληψη πλοίο από πειρατές-κομάντο, οι οποίοι έχουν αναλάβει να πάνε ολόκληρο το πλοίο μαζί με το πλήρωμα στα λιμέρια των πειρατών: λεπτομέρεια προφανώς.

Για να είμαι λιγότερο περιγραφικός και περισσότερο ακριβής, η κυβέρνηση δεν είπε παντελώς ψέματα. Κάποια κερδοσκοπικά κεφάλαια όντως έχασαν από το στοίχημα τους πως δεν θα βρεθεί ουδεμία ενδιάμεση «λύση» και η Ελλάδα θα οδηγηθεί στην έξοδο, όπως και το ευρώ σε διάλυση. Αλλά έχασαν μόνο στο συγκεκριμένο timing, δεν έχουν χάσει το στοίχημά τους οριστικά, μιας και η υπόθεση δεν έχει λυθεί οριστικά: εκκρεμούν «οι ιδιωτικοποιήσεις του Νότου» που θυμίζουν την «συνταγή του ΔΝΤ» που κατήγγειλε το στέλεχός του Ντέιβισον Μπαντού για τον Νότο της Λατινικής Αμερικής («ο Νότος πρ΄πει να ιδιωτικοποιηθεί ή να πεθάνει»), οι μεταβιβάσεις Ισχύος από την περιφέρεια προς το κέντρο της ΕΕ και η θεσμοποίηση του πανγερμανισμού που πυροδοτεί την και πυροδοτείται από την «επίθεση των αγορών», του ΔΝΤ και των ΗΠΑ στην Ευρώπη, όπως και οι αντιδράσεις των ευρωπαϊκών λαών, υπό καθεστώς κοινωνικής κατάρρευσης: μία συνταγή απόλυτης καταστροφής, η επιτυχία της οποίας βασίζεται σε πολύ μεγάλο βαθμό στις ψευδαισθήσεις και τις λανθάνουσες αντιλήψεις, σκοπίμως καλλιεργούμενες και διαδιδόμενες, δηλαδή στην προπαγάνδα.

Ένα ίσως από τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα επί του συγκεκριμένου τομέα αποτέλεσε η έκθεση της Διεθνούς Διαφάνειας για τη διαφθορά. Στην σελίδα ηλεκτρονικής απεικόνισης του «διεφθαρμένου μας κόσμου» αναφέρεται πως ο πίνακας δεδομένων, ο χάρτης και η κατάταξη των χωρών που προκύπτουν, δημιουργήθηκαν φέτος, με νέα στοιχεία και νέα μεθοδολογία, κάτι που κάνει αδύνατη την σύγκριση των τιμών του 2012 μεαυτές των προηγούμενων ετών. Τα φετινά στοιχεία είναι διαφορετικά από τα περυσινά, πρόκειται για άλλα δεδομένα, ούτε ποιοτικά, ούτε ποσοτικά συγκρίσιμα με εκείνα παρελθόντων ετών. Η ίδια η οργάνωση ζητά να μην γίνουν συγκρίσεις, αφού αυτές είναι αδύνατες.

Παρ’ όλα αυτά, τα ΜΜΕ επέλεξαν να αγνοήσουν την ίδια την οργάνωση και τις αρχές της δημοσιογραφίας, αναφέροντας πως «η Ελλάδα έπεσε 14 θέσεις στην παγκόσμιαλίστα για τη διαφθορά» και ανακυκλώνοντας έτσι το «δομημένο» σχολιασμό των Financial Times, εφημερίδας που έχει πρωτοστατήσει στο «χτίσιμο της εικόνας της Ελλάδας-failed state». Ενδεχομένως πρόκειται περί δημοσιογραφίας “copy-paste”, η οποία ευδοκιμεί στις μέρες μας, ακολουθώντας την παρακμή που συνεπάγεται η πολιτισμική μας κρίση σε κάθε χώρο της δημόσιας και ιδιωτικής ζωής. Ίσως πάλι πρόκειται για κάτι πιο σοβαρό. Ποιος ξέρει;

Δύο παρατηρήσεις πρέπει να γίνουν επ’ αυτού. Η πρώτη αφορά στην «αντικειμενικότητα» της απεικόνισης της διαφθοράς και είναι πασιφανής με μία ματιά, αν κοιτάξει κάποιος τον ηλεκτρονικό χάρτη. Οι πλέον διεφθαρμένες χώρες του κόσμου de juris, οι ΗΠΑ των μυριάδων χρηματιστικών-χρηματοπιστωτικών-βιομηχανικών-πολιτικών-οικονομικών και άλλων σκανδάλων (Enron, Ιράκ – Halliburton και Blackrock, Mac n’ Mae, Lehman Brothers, Lockheed Martin, JP Morgan Chase, Euribor και Libor, Morgan Stanley, Goldman Sachs, SAC Capital, κλπ) και η Γερμανία του παραιτηθέντος Προέδρου Κρίστιαν Βουλφ και των χρηματισμών της Siemens, των φαρμακοβιομηχάνων και των οπλοβιομηχάνων στις πέντε ηπείρους, εμφανίζονται ως «λιγότερο διεφθαρμένες»: είναι «ελαφρώς ωχρές». Αντίθετα, η Ελλάδα είναι «κατακόκκινη», όπως και σχεδόν όλος ο υπόλοιπος κόσμος: η απόχρωση του κόκκινου αλλάζει μόνο, για την μεγάλη πλειοψηφία του «χάρτη της διαφθοράς».

Λογικό; Υπό μία συγκεκριμένη ανάγνωση των πραγμάτων ίσως φαντάζει «λογικό». Αλλά για να γίνει αυτή η ανάγνωση των πραγμάτων κραταιά αντίληψη και να απεικονιστεί οπτικά παράγοντας πολιτικά αποτελέσματα μεγάλου συγκριτικού βάρους και διαπλανητικού βεληνεκούς, κάποιες κρατικές οντότητες και κάποιες ιδιωτικές πρωτοβουλίες έχουν επιλέξει να υιοθετήσουν την οπτική αυτή των πραγμάτων – πολύ πρόσφτατα – και την επιβάλουν και σε όλους τους άλλους ομοιόμορφα, έφόσον θέλουν, μπορούν και – έτσι – διασφαλίζουν τα συμφέροντά τους στο μίκρο, μέσο και μάκρο επίπεδο (χώρο και χρόνο).

 

Δεύτερον, ένα ζήτημα επί του ζητήματος «ποιοτικής» αντιμετώπισης της διαφθοράς παγκοσμίως: τα τεχνοκρατικά δεδομένα γίνονται ή δεν γίνονται αποδεκτά και παραδεκτά, ανάλογα με την «αξιοπιστία» που αναγνωρίζουν στους παρόχους των πληροφοριών οι αποδέκτες των πληροφοριών αυτών (Transparency International, Eurostat, ΕΛΣΤΑΤ, Παγκόσμια Τράπεζα, κλπ), στις μεθόδους της συλλογής τους ή στις ίδιες τις πληροφορίες αυτές καθ’ αυτές. Αποκλειστική αρμοδιότητα για πολλά από αυτά τα συγκεκριμένα ζητήματα  έχουν οι άνθρωποι της Transparency International, μίας ΜΚΟ μέσω της οποίας εκείνες οι δυνάμεις που μπορούν παράγουν πολιτικά αποτελέσματα μεγατόνων, μέσα από μια εικόνα, μία ανάλυση ή ένα γράφημα.

Το ποιες δυνάμεις θέλουν και μπορούν φαίνεται εύκολα από την βάση της Transparency international που βρίσκεται στο Βερολίνο, όπως και από τους βασικούς οικονομικούς «υποστηρικτές» της οργάνωσης. Πρόκειται είτε για υπηρεσίες υπουργείων εξωτερικών των Πολύ Σοβαρών Κρατών, είτε για πανίσχυρους ιδιωτικούς οργανισμούς και επιχειρήσεις, άμεσα ή έμμεσα συνδεδεμένους με τους Πολύ Σοβαρούς Ανθρώπους. Όλοι δηλαδή εκείνοι που διαφθείρουν και διαφθείρονται είναι οι χρηματοδότες της οργάνωσης που απεικονίζει την παγκόσμια διαφθορά και καλεί σε μάχη εναντίον της, από την έδρα της στο Βερολίνο, απεικονίζοντας με «ελαφρά ώχρα» τις ΗΠΑ και τη Γερμανία, και με βαθύ κόκκινο τον υπόλοιπο κόσμο. Το μόνο που αλλάζει είναι η απόχρωση της ώχρας για τα «λιγότερο διεφθαρμένα κράτη» και η απόχρωση του κόκκινου για τα «περισσότερο διεφθαρμένα κράτη». Ουδέν επιπλέον σχόλιον!

3.      Συμπέρασμα

Η Τέχνη της Υψηλής Πολιτικής στις μέρες μας έχει διευρύνει το πεδίο δράσης της και πλέον καλύπτει τα πάντα και παντού. Παράγει αποτελέσματα με εικόνες, γραφήματα και μηνύματα ευρείας αποδοχής, πλανητικής εμβέλειας. Η εποχή της πληροφορίας και ο πόλεμος της πληροφορίας είναι ένα και το αυτό: πραγματική του απεικόνιση ο σύγχρονος κόσμος των ελεγχόμενων κρίσεων, περιορισμένης – γεωγραφικής και χρονικής – έκτασης και έντασης, ένας κόσμος των συνεχών «θεραπειών σοκ» που με μαθηματική ακρίβεια οδηγεί στην καταστροφή. Μέσα σε αυτόν τον κόσμο, οι ΗΠΑ οραματίζονται να δομήσουν την«αναπόφευκτη αυτοκρατορία» τους, αφού αντιμετωπίσουν τις απειλές του αύριο, κεφαλαιοποιώντας τα συγκριτικά γεωγραφικά τους πλεονεκτήματα, την στρατιωτική τους υπεροχή και την τεχνολογική και επιστημονική τους πρωτοπορία.

Η Εποχή του Πολέμου επανήλθε και ακόμα και αν δεν μπορούμε να την εννοήσουμε με όρους αντιληπτούς με βάση το παρελθόν, πρέπει – είναι επιτακτική ανάγκη - να την εννοήσουμε με όρους ρεαλισμού, απτής καθημερινότητας και της καταστροφής που αυτή παρουσιάζει επί παντός επιστητού στο παρόν, στο σήμερα. Πρέπει επίσης να την καταλάβουμε με όρους μέλλοντος: ο πόλεμος που δέχεται αυξανόμενα ένα όλο και μεγαλύτερο κομμάτι της ανθρωπότητας από ένα όλο και πιο μικρό κομμάτι Πολύ Σοβαρών Ανθρώπων και Θεσμών, είναι πόλεμος βγαλμένος από το μέλλον, γραμμένος για το μέλλον και σχεδιασμένος να ετοιμάσει ένα «άλλο μέλλον», μέσα από διαδοχικές αποφάσεις του παρόντος, οι οποίες δεν μπορεί παρά να βασίζονται στην γνωστή και αξιόπιστη πληροφόρηση.

Όποιος ελέγξ(χ)ει τη ροή, το περιεχόμενο και την «πιστοποίηση» της αξιοπιστίας της πληροφορίας σήμερα, θα ελέγξ(χ)ει τον κόσμο του αύριο, μέσα από τις αποφάσεις όλων των άλλων σήμερα. Όποιος αυτό δεν το καταλαβαίνει, δεν γίνεται και να προστατευθεί. Όποιος το ξέρει και το εκμεταλλεύεται, έχει στρατηγικό πλεονέκτημα στην Εποχή του Πολέμου της Πληροφορίας, ανάλογο με εκείνο της πυρηνικής κεφαλής το 1944: ούτε μικρότερης ισχύος, ούτε μικρότερου «βεληνεκούς». Όποιος θέλει να «παίξει μπάλα» σήμερα, αυτό είναι το γήπεδο, δεν είναι άλλο: έχει πλανητικές διαστάσεις και κινείται με την ταχύτητα μιας πληροφορίας. Αυτό ακριβώς είναι: το γήπεδο του πολέμου της πληροφορίας, του πολέμου της οικονομίας, του πολέμου των ψευδαισθήσεων και της μαζικής προπαγάνδας. «Πεδίον δόξης λαμπρόν», πεδίο πολέμου α λα 21^ος αιώνας. Σωτήριο έτος 2012, λίγες μέρες πριν την εκπνοή: ανταπόκριση από το ελληνικό μέτωπο, «over and out»