Αμερικανοί εργαζόμενοι πληρώνονται πλέον μόνο με χρεωστικές κάρτες

Με πλαστικό χρήμα, αντί για μετρητά, επιταγές, ή έστω κατάθεση στο λογαριασμό τους, πληρώνονται, χωρίς να έχουν πολλά περιθώρια επιλογής, όλο και περισσότεροι αμερικανοί εργαζόμενοι, κυρίως ωρομίσθιοι και γενικά χαμηλόμισθοι.

Η πρακτική είναι συνηθέστερη σε καταστήματα λιανικής και σε επιχειρήσεις εστίασης και κερδίζει γρήγορα έδαφος, αναφέρουν οι New York Times.

Πάνω από 4,5 εκατομμύρια υπάλληλοι πληρώνονταν με αυτόν τον τρόπο το 2012, αριθμός που θα υπερδιπλασιαστεί ως το 2017.

Η πρακτική είναι πλέον τόσο διαδεδομένη ώστε ένας αριθμός εργαζομένων δεν έχει πλέον καμία άλλη εναλλακτική μέθοδο πληρωμής (τσεκ ή κατάθεση). Αλλού η επιλογή είναι πλέον προσχηματική γιατί, ακόμα και αν υπάρχει, η εξαίρεση (opt-out) από τις χρεωστικές κάρτες έχει πολλές διατυπώσεις.

Οι κάρτες, που λειτουργούν σαν χρεωστικές, έχουν υψηλές προμήθειες για σχεδόν κάθε συναλλαγή, που στραγγίζουν ακόμα περισσότερο το ήδη πενιχρό εισόδημα των εργαζομένων.

Η ανάληψη από το ΑΤΜ κοστίζει 1,75 δολάρια ή κάτι παραπάνω για ΑΤΜ άλλου δικτύου, η αντικατάσταση έξι δολάρια και το τέλος για τη μη χρήση της επτά δολάρια (σχεδόν όσο ο μισθός μίας ώρας)—αυτό σαν αντικίνητρο για να μην εγκαταλείψουν τις κάρτες. Κάποιες κάρτες βάζουν 25 δολάρια τέλος υπερανάληψης ή χρεώνουν ακόμα και τις αποδείξεις κίνησης του λογαριασμού.

Κάθε μήνα, λέει 21χρονος στους New York Times, οι συναλλαγές κοστίζουν 40-50 δολάρια σε προμήθειες. Για άλλους οι προμήθειες είναι τόσο μεγάλες αναλογικά με τους μισθούς ώστε καταλήγουν να εργάζονται για λιγότερα από το βασικό μισθό.

Για τις τράπεζες (JP Morgan, Citigroup και άλλες) είναι πιο φτηνό για τις επιχειρήσεις να εκδίδουν χρεωστικές κάρτες από το να δίνουν τσεκ και τις διαφημίζουν σαν τρόπο για έγκαιρες πληρωμές στους εργαζόμενους. Κίνητρα όμως έχει και η επιχείρηση που θα εντάξει περισσότερο προσωπικό της στα προγράμματα αυτού του τύπο.

Υποστηρίζουν ακόμη ότι αυτός ο τρόπος είναι πιο εύκολος και για όσους δεν έχουν λογαριασμό σε τράπεζα (περίπου 10 εκατομμύρια νοικοκυριά).

Σε κάθε περίπτωση είναι μια αγορά που αναπτύσσεται, δεν είναι καλά ελεγμένη από τις Αρχές, και υπόσχεται κέρδη για τις τράπεζες.