Του Κώστα Νικολόπουλου
neoskosmos.com
Έξυπνη, πολιτικά, η εργασιακή πολιτική του Συνασπισμού, που ανακοίνωσε την περασμένη Πέμπτη ο Tony Abbott. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης κήρυξε πόλεμο στα «διεφθαρμένα» εργατικά συνδικάτα, χωρίς «να θίξει» τα συμφέροντα των εργαζομένων, συνδικαλισμένων και μη.
Μηρυκάζοντας την ξεχασμένη δήλωσή του, ότι «η εργασιακή πολιτική Work Choices των πρώην Φιλελεύθερων κυβερνήσεων του John Howard είναι νεκρή, ενταφιασμένη και αποτεφρωμένη», ο κ. Abbott τάχθηκε εκ νέου «στο πλευρό» της πλειοψηφίας των εργαζομένων, που αν και δεν ανήκουν σε εργατικά συνδικάτα διαφεντεύονται από ανίκανους, διεφθαρμένους συνδικαλιστές.
Μηρυκάζοντας την ξεχασμένη δήλωσή του, ότι «η εργασιακή πολιτική Work Choices των πρώην Φιλελεύθερων κυβερνήσεων του John Howard είναι νεκρή, ενταφιασμένη και αποτεφρωμένη», ο κ. Abbott τάχθηκε εκ νέου «στο πλευρό» της πλειοψηφίας των εργαζομένων, που αν και δεν ανήκουν σε εργατικά συνδικάτα διαφεντεύονται από ανίκανους, διεφθαρμένους συνδικαλιστές.
Αποφασισμένος να μην διακινδυνεύσει ψήφους, ο αρχηγός της
αξιωματικής αντιπολίτευσης αντέγραψε την εργασιακή πολιτική του Εργατικού Κόμματος και την διάνθισε με ακατανόητες αοριστίες, που εμποδίζουν το μέσο εργαζόμενο να αναλύσει τις προθέσεις της συντηρητικής παράταξης ως κυβέρνηση, μετά τις εθνικές εκλογές της 14ης Σεπτεμβρίου.
Ο κ. Abbott διαβεβαιώνει, ότι «δεν θα πειράξει» την εργασιακή πολιτική Work Fair Australia –την πολιτική που σχεδίασε και υλοποιεί η Εργατική κυβέρνηση Gillard– παρ’ ότι οι εξαγγελίες του περιλαμβάνουν το ενδεχόμενο επαναφοράς των ιδιωτικών συμφωνιών απασχόλησης (Australian Workplace Agreements), βασικό χαρακτηριστικό της εργασιακής πολιτικής των πρώην κυβερνήσεων του Howard.
Για όσους δεν θυμούνται, υπενθυμίζουμε ότι οι ιδιωτικές συμφωνίες απασχόλησης είναι οι συμφωνίες που επιβάλλουν οι εργοδότες σε εργαζομένους δείχνοντάς του την πόρτα εξόδου του εργοστασίου, του γραφείου, του εργοταξίου στο οποίον εργάζονται. Είναι οι συμφωνίες απασχόλησης που υπογράφουν εκβιαστικά οι εργαζόμενοι, χωρίς δικαίωμα προσφυγής κατά του εκβιασμού που υφίστανται ή κατά των όρων και των συνθηκών εργασίας που τους προσφέρουν οι εργοδότες.
Οι ιδιωτικές συμφωνίες απασχόλησης επιτυγχάνουν δύο στόχους. Προσφέρουν στους εργοδότες φθηνά εργατικά χέρια και αποδυναμώνουν τα εργατικά συνδικάτα, βγάζοντάς τα από τη διαδικασία διαπραγμάτευσης όρων και συνθηκών απασχόλησης. Ο αποκλεισμός των εργατικών συνδικάτων από τη διαδικασία διαπραγμάτευσης διευκολύνει την επαναφορά του δουλοκτητικού καθεστώτος στους χώρους εργασίας.
Οι ιδιωτικές συμφωνίες απασχόλησης επιτυγχάνουν δύο στόχους. Προσφέρουν στους εργοδότες φθηνά εργατικά χέρια και αποδυναμώνουν τα εργατικά συνδικάτα, βγάζοντάς τα από τη διαδικασία διαπραγμάτευσης όρων και συνθηκών απασχόλησης. Ο αποκλεισμός των εργατικών συνδικάτων από τη διαδικασία διαπραγμάτευσης διευκολύνει την επαναφορά του δουλοκτητικού καθεστώτος στους χώρους εργασίας.
Δεν είναι λοιπόν, τόσο «αθώα» η εργασιακή πολιτική του Συνασπισμού, όσο την παρουσιάζει ο κ. Abbott. Εμπεριέχει τον κίνδυνο επαναφοράς των ιδιωτικών συμβάσεων απασχόλησης, ενδεχομένως ενωρίτερα από το 2016 που, κατά τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα γίνει η πρώτη αναθεώρηση της εργασιακής πολιτικής της κυβέρνησής του.
Λέμε, ενδεχομένως ενωρίτερα από το 2016, διότι ο κ. Abbott δέχεται, ήδη, ασφυκτικές πιέσεις από την εργοδοσία να ψαλιδίσει τα δικαιώματα των εργαζομένων, με πρώτη ενέργεια την κατάργηση της έξτρα αμοιβής των εργαζομένων, που δουλεύουν υπερωρίες ή δημόσιες αργίες. Κοινή είναι η εκτίμηση, ότι ως πρωθυπουργός ο Tony Abbott «θα ενδώσει» στις πιέσεις των μεγάλων εργοδοτών της χώρας για να επιβιώσει.
Η εργοδοσία δεν πρόκειται να επιτρέψει στον κ. Abbott να υποβάλει την εργασιακή πολιτική του στο “pub test”, δηλαδή στην κρίση του απλού πολίτη, που υπόσχεται προεκλογικά, διότι ως νικητής στις εκλογές θα έχει νωπή λαϊκή εντολή να πράξει ό,τι «κρίνει αναγκαίο» για τη στήριξη της εθνικής οικονομίας.
Με την ίδια λαϊκή εντολή, ο κ. Abbott θα φράξει το δρόμο των εργατικών συνδικάτων προς τους χώρους εργασίας, θα επαναφέρει και θα οπλίσει με πρόσθετες εξουσίες την Επιτροπή Ελέγχου της Οικοδομικής Βιομηχανίας, θα καθιερώσει υποχρεωτικές διαπραγματεύσεις συνδικάτων-εργοδοσίας πριν την κήρυξη απεργιών, θα ακυρώσει το δικαίωμα των εργατικών συνδικάτων να αποφασίζουν πότε θα αρχίζουν διάφορα έργα, παραπέμποντας κάθε φιλονικία στη διαιτησία.
Η επισήμανσή του, ότι «13% μόνον των εργαζομένων ανήκουν σε εργατικά συνδικάτα» προδιαθέτει για σκληρό αγώνα εναντίον της συνδικαλισμένης μειοψηφίας και των ηγετών της προς «το συμφέρον της ασυνδικάλιστης πλειοψηφίας».
Τα σκάνδαλα σε εργατικά συνδικάτα που αποκαλύπτονται τελευταία, με προεξέχον το σκάνδαλο στο συνδικάτο εργαζομένων στον τομέα της υγείας, δικαιολογούν το συστηματικό έλεγχο των δραστηριοτήτων του συνδικαλιστικού κινήματος, εφόσον ο έλεγχος στοχεύει την επισήμανση των κακώς κειμένων και τη λήψη μέτρων κατά των παρανομούντων συνδικαλιστών.
Δεν είναι όλοι οι συνδικαλιστές «αργυρώνητοι» και «σάπιοι» μήτε όλα τα συνδικάτα. Όπως δεν είναι «αργυρώνητοι» και «σάπιοι» όλοι οι πολιτικοί. Σε κάθε κλάδο υπάρχουν κακοί και καλοί και οφείλουμε να στηρίζουμε τους καλούς και να τιμωρούμε τους κακούς.
Η διάλυση του συνδικαλιστικού κινήματος με διάτρητα επιχειρήματα θα εκθρέψει την αναρχία στο χώρο απασχόλησης με δυνητικά μεγαλύτερες συνέπειες από αυτές που, κατά τους ισχυρισμούς της συντηρητικής παράταξης προκαλούν τα ακραία συνδικάτα.
Η διάλυση του συνδικαλιστικού κινήματος με διάτρητα επιχειρήματα θα εκθρέψει την αναρχία στο χώρο απασχόλησης με δυνητικά μεγαλύτερες συνέπειες από αυτές που, κατά τους ισχυρισμούς της συντηρητικής παράταξης προκαλούν τα ακραία συνδικάτα.
«Η εργασιακή πολιτική Work Choices των πρώην Φιλελεύθερων κυβερνήσεων του John Howard δεν «είναι νεκρή, ενταφιασμένη και αποτεφρωμένη» όπως διατείνεται ο κ. Abbott. Απλά, είναι θαμμένη στην ασάφεια της ακαταλαβίστικης γλώσσας της πολιτικής εργασιακών σχέσεων του Συνασπισμού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου