ΙΔΙΩΤΙΚΟΥ ΤΟΜΕΑ
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Το τελευταίο χρονικό διάστημα, πολλοί σύγχρονοι Νενέκοι Πολιτικοί με δηλώσεις τους προσπαθούν, να διαμορφώσουν το ανάλογο πολιτικό κλίμα ώστε να γίνει αποδεκτή από την κυβέρνηση, η απαίτηση της Τρόϊκας για ανθρωποφαγία και απολύσεις 25.000 Δημοσίων υπαλλήλων.
Διαπιστώνει ο καθένας μας ότι σ’ αυτή την προσπάθεια έχουν ουσιαστική συμμετοχή, πολιτικοί, που διαχρονικά σιτίζονταν από το Δημόσιο κορβανά (τέως Δημόσιοι Υπάλληλοι, Στελέχη Δημοσίων Οργανισμών και Επιχειρήσεων, κ.α.).
Χωρίς αναστολές και κυνισμό πολλές φορές, επικαλούμενοι την δήθεν αλήθεια και το εθνικό συμφέρον, προσαρμόζουν τα επιχειρήματά τους στις πιο σκληρές Νεοφιλελεύθερες πολιτικές.
Στη περιοχή μας ανάλογη παρέμβαση υπήρξε σε τηλεοπτική εκπομπή, από την τέως Βουλευτή και πολιτευτή της Νέας Δημοκρατίας κ. Νατάσα Ράγιου, που ζήτησε 25.000 απολύσεις Δημοσιών Υπαλλήλων.
Σε μια εποχή που οι πολιτικοί θα έπρεπε να μιλούν για τις αναπτυξιακές πρωτοβουλίες που θα έπρεπε σαν χώρα να πάρουμε, τις ευκαιρίες που οφείλει η κυβέρνηση να αξιοποιήσει ώστε να επανεκκινήσει την οικονομία, κάνουν δηλώσεις για απολύσεις.
Το μοναδικό που πετυχαίνουν τελικά, είναι η συνεισφορά στην περαιτέρω διόγκωση του προβλήματος της ανεργίας και στη διατάραξη της Κοινωνικής συνοχής.
Σαν ΔΑΚΕ δεν διαχωρίζουμε τους εργαζόμενους σε Δημόσιους και Ιδιωτικούς. Για μας όλοι με την εργασία τους συνεισφέρουν στην οικονομική ανάπτυξη της πατρίδας μας.
Όταν πρώτα πλήττεται ο Δημόσιος υπάλληλος οικονομικά ή εργασιακά, μετά έρχεται και η σειρά του κάθε εργαζόμενου στον Ιδιωτικό τομέα.
Επειδή στη Δημοκρατία ο διάλογος αποτελεί την πεμπτουσία της λειτουργία της, δράττουμε σήμερα την ευκαιρία να ανοίξουμε, μέσω δυστυχώς των Μ.Μ.Ε., τη συζήτηση για τον Δημόσιο Τομέα, την συμβολή του στο να ξεπεράσουμε την κρίση, αλλά και το ποσοστό των Υπαλλήλων που θα έπρεπε να έχει ένα σύγχρονο κράτος με Εθνική Αναπτυξιακή Προοπτική.
Θα αποτελούσε Εθνική προσφορά του πολιτικού προσωπικού της χώρας μας, η σύγκριση του Δημοσίου με άλλα Ευρωπαϊκά κράτη, τόσο ως προς τον αριθμό των υπαλλήλων όσο και προς την οργάνωσή του.
Δυστυχώς για τον πολιτικό κόσμο, η συζήτηση αυτή θα αποτελούσε Ξεμπρόστιασμα και απόδειξη της διαχρονικής ανικανότητάς τους ή πιθανόν ανάδειξη σκοπιμοτήτων που εξυπηρετούσαν.
Θα ήταν καλό λοιπόν, τόσο η κ. Ράγιου όσο και οι οπαδοί του μικρότερου Κράτους και του Δημοσίου, να διατυπώσουν τις απόψεις τους σχετικά με την Έκθεση Government at a clance που δημοσιεύτηκε το 2009 (στοιχεία του 2008), και να συγκρίνουν τα στατιστικά στοιχεία του διεθνή οργανισμού ΟΟΣΑ, σχετικά με το ποσοστό των Δημοσίων υπαλλήλων σε σχέση με το συνολικό εργατικό δυναμικό της κάθε χώρας, όπως διαφαίνεται στον παρακάτω πίνακα:

Διαπιστώνει ο καθένας μας ότι στον πλούσιο Βορά, οι αντίστοιχες χώρες, έχουν περισσότερους Δημόσιους Υπαλλήλους σε σύγκριση με την Ελλάδα, π.χ. στη Δανία 30,5%, στη Νορβηγία 28,8%, στη Σουηδία 28,4% κ.α.
Άρα δεν αποτελεί αιτία της κακοδαιμονίας και των ελλειμμάτων ο Δημόσιος Τομέας, αλλά η οργάνωση του από πλευράς πολιτείας.
Για μια οργάνωση που σήμερα δεν γίνεται καμία ουσιαστική συζήτηση διότι το πολιτικό προσωπικό, δεν έχει πιθανόν την διάθεση να διαταράξει την σχέσεις της με τα κάθε λογής Ιδιωτικά Τρωκτικά, που χρόνια τώρα απομυζούν τα δημόσια ταμεία μέσω της Δημόσιας «Επιχειρηματικότητας» και της σιγουριάς που λειτουργούν.
Άραγε ποιά η άποψη της κ. Ράγιου για το γεγονός ότι τον Μάϊο του 2012, δόθηκε η φύλαξη του νοσοκομείου Πύργου σε ιδιωτική Εταιρεία, με κόστος το χρόνο περί τις πεντακόσιες χιλιάδες (500.000€) ευρώ πλέον ΦΠΑ, για την απασχόληση 17 ατόμων.
Ποιός Δημόσιος υπάλληλος Δ.Ε. κατηγορία για την απασχόλησή του στη φύλαξη θα κόστιζε 35.000€; Κανένας.
Φαίνεται ότι και σήμερα, σε εποχή Οικονομικής Κρίσης κάποιοι κερδοσκοπούν. Κάποιοι θέλουν να καταγγέλλουν το υπεράριθμό προσωπικό στο Δημόσιο, καλύπτοντας τέτοια πιθανόν σκάνδαλα ή αδιαφορώντας για την Μαύρη Εργασία και την εισφοροδιαφυγή που πραγματοποιείται από τους κάθε λογής εργολάβους του Δημοσίου.
Αποτελεί «σκάνδαλο», αντί να συμμαζεύονται οι δαπάνες στο δημόσιο και να γίνεται νοικοκύρεμα, να επιλέγεται η εύκολη λύση των περικοπών των μισθών και των απολύσεων.
Μια λύση που έχει οδηγήσει στη μείωση της κατανάλωσης, στην ύφεση και στην απώλεια θέσεων εργασίας στον Ιδιωτικό τομέα, με την ανεργία να αγγίζει το 30%.
Σήμερα αποτελεί χρέος και μέγιστη ανάγκη, να διαμορφωθεί μια Πατριωτική Οικονομική Πολιτική, μακριά από τις επιταγές της Τρόϊκας και των Διεθνών Τοκογλύφων.
Έχουμε ανάγκη από μια πολιτική που στόχο θα έχει τις ανάγκες των Ελλήνων, την Κοινωνική Συνοχή και την Οικονομική ανάπτυξη της χώρας.
Ο ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ και ο ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΣ θα πρέπει να αποτελέσει την πυξίδα για την έξοδο μας από την οικονομική κρίση που βιώνουμε.
Σ’ αυτή την προσπάθεια για την αναμόρφωση, την καλύτερη και αποδοτικότερη λειτουργία του Δημόσιου τομέα κανένας Έλληνας δεν είναι αντίθετος, απεναντίας αποτελεί απαίτηση και Εθνικό Καθήκον.
Κάθε άλλη επιλογή, που εξυπηρετεί τα Διεθνή Τοκογλυφικά Κοράκια του Νεοφιλελευθερισμού και των Τραπεζικών FANDS,που σκοπό έχουν να υφαρπάξουν τον κρατικό πλούτο και την κοινωνική περιουσία, θα την πολεμήσουμε.
Η ιστορία έχει αποδείξει, ότι σε περιόδους οικονομικών κρίσεων το κράτος, αποτελούσε την ατμομηχανή της ανάπτυξης, για να ξεπεραστεί στο μικρότερο χρονικό διάστημα και με μικρότερες κοινωνικές απώλειες οι αντίστοιχες επιπτώσεις.
Σήμερα δυστυχώς κάποιοι συστηματικά το απαξιώνουν.
Κάποτε το κράτος, με δικά του μέσα προχωρούσε στην ανάπτυξη των υποδομών της χώρας (δρόμους, δίκτυα, λιμάνια, κ.α.) και οι ιδιώτες επένδυαν στην εγχώρια παραγωγική βάση της οικονομίας, χωρίς τα φαινόμενα των κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών που ανεπτύχθησαν μετά το 1981 και καταχρέωσαν την Ελλάδα.
Σήμερα κάποιοι εκμεταλλεύονται, τις κάθε λογής συμβάσεις που έχουν συνάψει με το δημόσιο για πλουτισμό. Τρανό παράδειγμα, η νέα Ε.Ο. ΚΟΡΙΝΘΟΥ-ΟΛΥΜΠΙΑΣ που χρόνια τώρα έχει βαλτώσει, αλλά εμείς καλούμαστε να πληρώνουμε διόδια.
Εάν υπήρχε π.χ. σήμερα η ΜΟΜΑ ή αντίστοιχα μια Δημόσια Κατασκευαστική Εταιρεία, θα είχαμε ένα σύγχρονο αυτοκινητόδρομο και χιλιάδες άνεργοι στις κατασκευές, θα πρόσφεραν την εργασία τους.
Κάποτε οι πολιτικοί με την στάση τους, έδιναν το παράδειγμα στον λαό και είχαν τον σεβασμό του. Σήμερα δυστυχώς αποτελούν μια ξεχωριστή «ΣΥΝΤΕΧΝΙΑ», μακριά από τις ανάγκες και τις αγωνίες του.
Άραγε η κ. Ράγιου έχει και σήμερα την Δημοσιοϋπαλληλική ιδιότητα, σαν εργαζόμενη στην Κρατική Ε.Ρ.Τ., ή έχει παραιτηθεί;
Γιατί εάν είναι ακόμη και σήμερα δημόσιος υπάλληλος, ακόμη και να μην πληρώνεται, γιατί δεν παραιτείται ώστε να διευκολύνει την κυβέρνηση στην μείωση του αριθμού των δημόσιων υπαλλήλων;
Για την ΔΑΚΕ Ι.Τ. Πάτρας, η κάθε απόλυση είτε στο Δημόσιο είτε στον Ιδιωτικό τομέα αποτελεί καταδικαστέα πράξη. Πίσω από του αριθμούς υπάρχουν άνθρωποι με ανάγκες και δικαιώματα.
Γι΄ αυτά αγωνιζόμαστε διαχρονικά ανεξάρτητα το ποιοί κυβερνούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου