Μια νέα πολιτική πρωτοβουλία έχει αναληφθεί στο χώρο της σοσιαλαριστεράς στην οποία συμμετέχουν στελέχη από μαζικούς χώρους και την τοπική αυτοδιοίκηση, η οποία στοχεύει να οργανώσει την πλειοψηφία των νέων άνθρωπων που βλέπουν τη λογική να ισοπεδώνεται καθημερινά σε αυτή χώρα και των συνταξιούχων που φοβούνται πως θα κληροδοτήσουν μια «μικρότερη» Ελλάδα στην επόμενη γενιά. Την πλειοψηφία των ανέργων λόγω υπερβολικών προσόντων, όπως και των ανέργων ανεξαρτήτων προσόντων, είναι η πλειοψηφία της «γενιάς χωρίς ευρώ», των νέων που χάνουν την ελπίδα τους και ψάχνουν νέους προορισμούς εκπατρισμού, είναι η πλειοψηφία της αυξανόμενης πορνείας λόγω ανέχειας, είναι η πλειοψηφία μίας κοινωνίας που καταρρέει χωρίς να βρίσκει διέξοδο πλην της (αυτό)καταστροφής.Αυτή την κοινωνία επιχειρεί η πρωτοβουλία να φέρει στο προσκήνιο, τα μέλη της οποίας αποστασιοποιούνται τόσο από το ΠΑΣΟΚ, όσο και από το ΣΥΡΙΖΑ.
Διαβάστε παρακάτω την ανακοίνωση της πρωτοβουλίας:
Πρωτοβουλία 9 Δεκέμβρη
H χώρα και ο λαός μας βρίσκονται σε μία ιδιαίτερα κρίσιμη καμπή της ιστορίας τους και είναι η στιγμή που οι αναλύσεις, οι αποφάσεις και οι δράσεις μας, θα καθορίσουν τις συνθήκες διαβίωσης και τις δυνατότητες εξέλιξης που θα έχουμε στο μέλλον. Η αναντίρρητη ιστορική συνέχεια που έχει κάθε χώρα, παρά τις αντιξοότητες που μπορεί να αντιμετωπίσει, μας αναγκάζει να κινηθούμε σήμερα με ευθύνη, δυναμισμό και αποτελεσματικότητα κατευθύνοντας όλους τους διαθέσιμους πόρους μας (ανθρώπινους, υλικούς και άϋλους) προς το σχεδιασμό και την υλοποίηση ενός εθνικού σχεδίου πολιτικής, οικονομικής, πολιτισμικής και ηθικής αναδιάταξης αρχικά και παλινόρθωσης στη συνέχεια.
Τη νέα αφετηρία για την Ελλάδα πρέπει να την οραματιστούμε σήμερα, αλλά για να γίνει αυτό εφικτό απαιτείται σωστή ανάλυση της διεθνούς οικονομικής και πολιτικής συγκυρίας που αποκαλείται «παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση» και στη δίνη της οποίας πιάστηκε η Ελλάδα, ο Ευρωπαϊκός Νότος, ολόκληρη η ΕΕ και πλέον το σύνολο της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας. Η Ελλάδα βρίσκεται στην χειρότερη πολιτική, διπλωματική και κοινωνική κατάσταση της τελευταίας 40ετίας.
Ο λαός βρίσκεται στα όρια της φτώχειας και πέρα από αυτά, η κοινωνία έχει χάσει τη συνοχή της, ο πολιτικός κόσμος έχει υπονομεύσει τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας και την εθνική ανεξαρτησία. Τα διπλωματικά δεδομένα είναι τα πλέον αμείλικτα στην ανάγνωσή τους: διά των υπογραφών των ηγετών της, η Ελλάδα έχει συνθηκολογήσει με αυτή την κατάσταση Πολιτικής, Διοικητικής και Οικονομικής Κατοχής στην οποίας έχει περιέλθει και η Ελληνική Κυβέρνηση πλέον δεν εκφράζει τα συμφέροντα του λαού που εκπροσωπεί, αντιθέτως, εκφράζει τις διεθνείς επικυρίαρχες δυνάμεις εντός της χώρας, προσφέροντας νομιμοποίηση στο αντισυνταγματικό και παράνομο καθεστώς που δομείται με την δική τους συνέργεια.
Η χώρα μας κατακτήθηκε με έναν μετά-μοντέρνο τρόπο κάτι στο οποίο συνέβαλε και η δική της μετά-μοντέρνα παρακμή της τελευταίας εικοσαετίας. Η αναγνώριση των δομικών λαθών και εγγενών προβλημάτων μας με ειλικρίνεια, ταπεινοφροσύνη και χωρίς τα στρεβλά φίλτρα της ανώδυνης αυτοσυγχώρεσης και της προστασίας μικροσυμφερόντων είναι η μόνη λύση για να σταματήσει επιτέλους η εθνική πολιτική του «μπαλώματος».
Τα προβλήματα που έχουν συσσωρευτεί τόσο στον τρόπο λειτουργίας του κράτους, όσο και στις πρακτικές δράσης του ιδιωτικού τομέα δε γίνεται πια να αντιμετωπίζονται αποσπασματικά και χωρίς καμία συναίσθηση της ευρύτερης εικόνας.
Με αυτή την τακτική το μόνο που καταφέραμε είναι να έχουμε υπέρμετρη παραγωγή νόμων, η οποία τελικά οδήγησε στην ανομία, επικαλυπτόμενους και ουσιαστικά ανεύθυνους ελεγκτικούς μηχανισμούς, που τελικά είναι αναποτελεσματικοί και συνολικά ένα οικοδόμημα σαθρό, αναποτελεσματικό, ανασφαλές και κοστοβόρο.
Σε αυτή τη συγκυρία έχουμε την ατυχία να διαθέτουμε ως χώρα ένα ιδιαίτερα ανεπαρκές πολιτικό στελεχιακό δυναμικό, χωρίς όραμα, χωρίς συναίσθηση του καθήκοντος, χωρίς ηθικές αρετές και με δεσμεύσεις που πλέον έχουν πάρει τη μορφή προσωπικών υπογραφών. Το γεγονός αυτό δεν αποτελεί έκπληξη για όσους έχουν προσωπική γνώση για τον τρόπο που δομήθηκαν μεταπολιτευτικά τα κόμματα και για τις μεθόδους ανάπτυξης στελεχών που εφάρμοσαν τις δύο τελευταίες δεκαετίες.
Όταν σπέρνεις εξαρτημένες σχέσεις, κομματικούς σωλήνες, εκβιασμούς συσχετισμών και αδιαφανείς διαδικασίες στις εσωκομματικές σου διαδικασίες, τότε σίγουρα θα θερίσεις ανειλικρινή, κουτοπόνηρα και παρασιτικά πολιτικά στελέχη, με όλα τα χαρακτηριστικά δουλοπρέπειας και υποταγής που απαιτούνται για να δομηθούν διεφθαρμένες συνειδήσεις.
Έτσι, καταλήξαμε σήμερα με πολλούς «στρατηγούς» οι οποίοι δεν ενέπνευσαν ποτέ κανένα στρατιώτη, δε διαπραγματεύτηκαν ποτέ με κάποιο αντίπαλο και δε μετείχαν ποτέ σε κάποια μάχη. Τριγύρω τους, ένας συνεχώς μειούμενος αριθμός ευκαιριακών «μισθοφόρων» διαγκωνίζονται με όλα τα μέσα για να βρεθούν στο πλευρό του επόμενου «παντοδύναμου ηγέτη», ο οποίος είναι ηγέτης μόνο και μόνο επειδή οι γύρω του είναι χειρότεροι από τον ίδιο ή επειδή κατάφερε να αναρριχηθεί από το παρασκήνιο ή επειδή ξένες δυνάμεις τον υποστηρίζουν.
Νέες προσπάθειες από όλους αυτούς τους ανθρώπους σε νέους ή υπάρχοντες πολιτικούς σχηματισμούς είναι καταδικασμένες σε αποτυχία με βάση τα υφιστάμενα χαρακτηριστικά τους. Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν από τη μια στιγμή στην άλλη και όσοι γέννησαν, συντήρησαν και άφησαν ανεξέλεγκτα όλα τα παραπάνω φαινόμενα πολιτικού εκφυλισμού, δε δικαιούνται να μας ζητούν μια δεύτερη ευκαιρία για να μετασχηματίσουν την κρίση του δικομματισμού σε μία ελεγχόμενη σύγκρουση μικρών και αδύναμων πολιτικών μορφωμάτων με ασαφείς θέσεις και συγκυριακές συμμαχίες.
Άνθρωποι που μας έφεραν ως εδώ δεν μπορούν να δώσουν καμία λύση! Δεν μπορούν να αναλύσουν τις διεθνείς μεταβολές της Ισχύος και την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα εξαιτίας αυτών των ιδίων και των επιλογών-πολιτικών τους. Συνεχίζουν να μιλούν για προώθηση των μεταρρυθμίσεων, την στιγμή που οι μεταρρυθμίσεις άνευ λογικής, συνοχής και ικανοτήτων διεκπεραίωσης, από κοινού με την οικονομική ασφυξία που εσκεμμένα επιβάλλουν οι ΕΠΙΚΥΡΙΑΡΧΟΙ για να επιτυγχάνουν τους αλληλοσυγκρουόμενους πολιτικο-οικονομικούς τους στόχους, το μόνο αποτέλεσμα το οποίο αποδεδειγμένα παράγουν είναι η διάλυση της Ελληνικής κοινωνικής συνοχής, του Κράτους Πρόνοιας και Δικαίου, όπως και της Δημοκρατίας. Επιπλέον αυτών, με τις πράξεις και επιλογές τους στο Ευρωπαϊκό επίπεδο, τα ίδια στελέχη είναι εκείνα που μετά από τρία χρόνια συνεχών «λαθών» έχουν οδηγήσει την ΕΕ σε ιστορικό χαμηλό νομιμοποίησης έναντι των Ευρωπαίων πολιτών και έχουν οδηγήσει τους Ευρωπαϊκούς λαούς σε μία άνευ προηγουμένου αντιπαράθεση.
Ούτε τα κόμματα δεν αλλάζουν από τη μια στιγμή στην άλλη, όσες μετεγγραφές και αν κάνουν. Τα προβλήματα ιστορικής συνέχειας του πολιτικού τους λόγου είναι ήδη εμφανή και σε συνδυασμό με τις ιδεολογικές και τακτικίστικες αγκυλώσεις τους, οδηγούν στην άρθρωση μίας αφήγησης που δεν ανταποκρίνεται στη σημερινή πραγματικότητα και δεν απαντά στα σημερινά προβλήματα. Για αυτό θεωρούμε ΟΛΑ τα κόμματα της μεταπολίτευσης νεκρά, τα θεωρούμε δομικές αναπαραστάσεις του χθες που ακόμα λειτουργούν μόνο λόγω της δύναμης της αδράνειας.
Η πρόσφατη Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ απέδειξε εμπράκτως τα όρια του εγχειρήματος «μπολιάσματος» νέων ιδεών με παλαιά θεσμικά πλαίσια: το μοντέλο του κόμματος που βασίζεται σε δομές κάθετης διάρθρωσης δεν μπορεί να σταθεί σε μια κοινωνία που βασίζεται στην ανοιχτή πληροφόρηση και στην αμεσότητα της επικοινωνίας όπως και στην ταχύτητα και στην ευελιξία στη λήψη των αποφάσεων. Δε μπορεί να δομήσει μία νέα κοινωνική συμφωνία, ΕΝΑ ΝΕΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ, το οποίο θα εκφράσει το διαχρονικό τρίπτυχο της ΛΑΪΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ, ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ με σύγχρονους όρους και όχι «εκσυγχρονισμένους» όρους.
Η διαφορά είναι μεγάλη και έγκειται ακριβώς στο γεγονός ότι η έννοια του σύγχρονου δομείται με αναλυτικά εργαλεία που χειρίζεσαι αυτόνομα και ελεύθερα, σε αντίθεση με την έννοια του εκσυγχρονισμού, που προϋποθέτει ότι ακολουθείς συμπεράσματα και συνταγές τρίτων, θεωρώντας αυτονόητο πως αυτοί οι τρίτοι έχουν δημιουργήσει λύσεις για το δικό σου πρόβλημα σύμφωνα με τα δικά σου συμφέροντα και όχι σύμφωνα με τα δικά τους. Αυτό μπορεί να ισχύει μόνο στο βαθμό που τα δύο διακριτά συμφέρονται τέμνονται. Όταν όμως ακολουθούν αποκλίνουσα πορεία, «τα εκσυγχρονισμένα δόγματα» αποδείχθηκαν πως εξυπηρετούν τις προτεραιότητες τρίτων. Δεκαπέντε χρόνια εκσυγχρονιστικών προσπαθειών από τον Σημίτη, τον Καραμανλή και τον Γιώργο Παπανδρέου, υπό ξένη καθοδήγηση και κηδεμονία, ήδη απέδειξαν τα όρια αυτής της λογικής, με καταστροφικά αποτελέσματα.
Οφείλουμε να ανταποκριθούμε στο καθήκον ορισμού της «μοντέρνας Ελλάδας», να της δώσουμε περιεχόμενο, να δημιουργήσουμε το δικό μας όραμα για την Ελλάδα του 21ου αιώνα, γιατί όσο δεν το κάνουμε, προωθούνται τα «εκσυγχρονισμένα» οράματα τρίτων για την χώρα μας, μέσω της διάλυσης του κράτους και της απορρόφησης της εξουσίας του από τους ίδιους τρίτους. Στις νέες συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί, οφείλουμε να ανταποκριθούμε με νέες προσπάθειες, τόσο λόγω εγνωσμένης αναποτελεσματικότητας των παλαιών, όσο και λόγω του ότι κανένα νέο όραμα δεν μπορεί να προωθηθεί με όρους και μέσα του χθες.
Νέες προσπάθειες μπορούν να κάνουν μόνο αυτοί που θέλουν να ονειρευτούν το μέλλον σήμερα. Μόνο αυτοί που δεν προσπαθούν να δικαιολογηθούν και να δικαιολογήσουν κανένα από τα λάθη του παρελθόντος. Μόνο αυτοί που βλέπουν καθαρά τις διεθνείς συνθήκες γεωπολιτικής ρευστότητας.
Η διάλυση της Ευρωπαϊκής συνοχής, η προώθηση αποσχιστικών κινημάτων στον Νότο, η έξαρση του ναζισμού, του ρατσισμού και της ξενοφοβίας σε διάφορες περιοχές της ΕΕ, οι επιλεκτικές και χρονικά προσδιορισμένες επιθέσεις των αγορών, των θεσμών και ενίοτε του ίδιου του Λευκού Οίκου, ανάλογα με την εκάστοτε στρατηγική του ενοίκου του, σε οικονομίες και λαούς , με την συμπαράσταση κάποιων νεοφιλελεύθερων κυβερνήσεων της ΕΕ, όλα από κοινού συνθέτουν την εικόνα ενός πολυμέτωπου πολέμου, για τον οποίο απαιτείται διορατικότητα, ικανότητα, στρατηγική και τακτική προκειμένου να μπορέσουμε να ανταποκριθούμε.
Αυτοί που συνειδητοποιούν όλα τα παραπάνω, συνειδητοποιούν επίσης ό,τι οι πολιτικά αποκλεισμένοι έχουν γίνει σήμερα μια νέα και ευδιάκριτη πλειοψηφία στην ελληνική κοινωνία.
Σε αυτή την πλειοψηφία περιλαμβάνονται οι άνεργοι που έχουν σταματήσει να εναποθέτουν τις ελπίδες τους για μια τρίμηνη σύμβαση στον κάθε γυρολόγο πολιτικάντη, οι υπάλληλοι του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα που αμείβονται αναντίστοιχα με το έργο τους, οι αγρότες που δεν έχουν ένα σχεδιασμό για την παραγωγή τους, οι ελεύθεροι επαγγελματίες που ζούνε την καθημερινή απαξίωση της επιχειρηματικότητας και της καινοτομίας.
Σε αυτή την πλειοψηφία ανήκουν οι νέοι άνθρωποι που βλέπουν τη λογική να ισοπεδώνεται καθημερινά σε αυτή χώρα και οι συνταξιούχοι που φοβούνται πως θα κληροδοτήσουν μια «μικρότερη» Ελλάδα στην επόμενη γενιά.
Αυτή είναι η κοινωνική πλειοψηφία των ανέργων λόγω υπερβολικών προσόντων, όπως και των ανέργων ανεξαρτήτων προσόντων, είναι η πλειοψηφία της «γενιάς χωρίς ευρώ», των νέων που χάνουν την ελπίδα τους και ψάχνουν νέους προορισμούς εκπατρισμού, είναι η πλειοψηφία της αυξανόμενης πορνείας λόγω ανέχειας, είναι η πλειοψηφία μίας κοινωνίας που καταρρέει χωρίς να βρίσκει διέξοδο πλην της (αυτό)καταστροφής.
Αυτή την κοινωνία πρέπει να φέρουμε στο προσκήνιο, αυτή την κοινωνία οφείλουμε, πρέπει και έχουμε ιστορικό καθήκον να στηρίξουμε στις δύσκολες ώρες που περνάει.
Οφείλουμε να της δείξουμε τον δρόμο «εκτός», πρέπει να διώξουμε τον φόβο από πάνω της και να της εμφυσήσουμε μία νέα ελπίδα, εάν και εφόσον καταφέρουμε και εμείς να εμπνευστούμε από ένα νέο όραμα, μιας πραγματικής Δημοκρατίας, που θα μας σπρώξει να δράσουμε συλλογικά, αποδοτικά, χωρίς μικροψυχίες και δεύτερες σκέψεις. Εάν δεν το κάνουμε, όλοι μαζί θα υποκύψουμε στα όνειρα άλλων για τον δικό μας τόπο, δείχνοντας πως όταν ήρθε η κρίσιμη στιγμή, ο Έλληνας απέτυχε να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις και υπέκυψε.
Οφείλουμε να αντισταθούμε, οφείλουμε να αντιπαλέψουμε την κατάσταση, οφείλουμε να μην παραδοθούμε ποτέ, οφείλουμε να μην πέσουμε παραπλανημένοι! Δεν έχουμε άλλη επιλογή – πρέπει να παλέψουμε, με τους δικούς μας όρους, σε ένα ξένο παιχνίδι! Αν δεν το κάνουμε, θα καταστραφούμε! Αν το κάνουμε λάθος, θα καταστραφούμε!
Μία επιλογή έχουμε: να το κάνουμε σωστά και με αυτή την ευθύνη θα αναμετρηθούμε! Αυτή η νέα πλειοψηφία είναι η ώρα να καταφέρει να μορφοποιήσει την πολιτική της άποψη για να μπορέσει να παίξει καταλυτικό ρόλο στις εξελίξεις.
Η αποχή δεν υπηρετεί τις ιδέες μας.
Η σιωπή δεν υπηρετεί την πατρίδα μας.
Είμαστε παρόντες.
Τη νέα αφετηρία για την Ελλάδα πρέπει να την οραματιστούμε σήμερα, αλλά για να γίνει αυτό εφικτό απαιτείται σωστή ανάλυση της διεθνούς οικονομικής και πολιτικής συγκυρίας που αποκαλείται «παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση» και στη δίνη της οποίας πιάστηκε η Ελλάδα, ο Ευρωπαϊκός Νότος, ολόκληρη η ΕΕ και πλέον το σύνολο της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας. Η Ελλάδα βρίσκεται στην χειρότερη πολιτική, διπλωματική και κοινωνική κατάσταση της τελευταίας 40ετίας.
Ο λαός βρίσκεται στα όρια της φτώχειας και πέρα από αυτά, η κοινωνία έχει χάσει τη συνοχή της, ο πολιτικός κόσμος έχει υπονομεύσει τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας και την εθνική ανεξαρτησία. Τα διπλωματικά δεδομένα είναι τα πλέον αμείλικτα στην ανάγνωσή τους: διά των υπογραφών των ηγετών της, η Ελλάδα έχει συνθηκολογήσει με αυτή την κατάσταση Πολιτικής, Διοικητικής και Οικονομικής Κατοχής στην οποίας έχει περιέλθει και η Ελληνική Κυβέρνηση πλέον δεν εκφράζει τα συμφέροντα του λαού που εκπροσωπεί, αντιθέτως, εκφράζει τις διεθνείς επικυρίαρχες δυνάμεις εντός της χώρας, προσφέροντας νομιμοποίηση στο αντισυνταγματικό και παράνομο καθεστώς που δομείται με την δική τους συνέργεια.
Η χώρα μας κατακτήθηκε με έναν μετά-μοντέρνο τρόπο κάτι στο οποίο συνέβαλε και η δική της μετά-μοντέρνα παρακμή της τελευταίας εικοσαετίας. Η αναγνώριση των δομικών λαθών και εγγενών προβλημάτων μας με ειλικρίνεια, ταπεινοφροσύνη και χωρίς τα στρεβλά φίλτρα της ανώδυνης αυτοσυγχώρεσης και της προστασίας μικροσυμφερόντων είναι η μόνη λύση για να σταματήσει επιτέλους η εθνική πολιτική του «μπαλώματος».
Τα προβλήματα που έχουν συσσωρευτεί τόσο στον τρόπο λειτουργίας του κράτους, όσο και στις πρακτικές δράσης του ιδιωτικού τομέα δε γίνεται πια να αντιμετωπίζονται αποσπασματικά και χωρίς καμία συναίσθηση της ευρύτερης εικόνας.
Με αυτή την τακτική το μόνο που καταφέραμε είναι να έχουμε υπέρμετρη παραγωγή νόμων, η οποία τελικά οδήγησε στην ανομία, επικαλυπτόμενους και ουσιαστικά ανεύθυνους ελεγκτικούς μηχανισμούς, που τελικά είναι αναποτελεσματικοί και συνολικά ένα οικοδόμημα σαθρό, αναποτελεσματικό, ανασφαλές και κοστοβόρο.
Σε αυτή τη συγκυρία έχουμε την ατυχία να διαθέτουμε ως χώρα ένα ιδιαίτερα ανεπαρκές πολιτικό στελεχιακό δυναμικό, χωρίς όραμα, χωρίς συναίσθηση του καθήκοντος, χωρίς ηθικές αρετές και με δεσμεύσεις που πλέον έχουν πάρει τη μορφή προσωπικών υπογραφών. Το γεγονός αυτό δεν αποτελεί έκπληξη για όσους έχουν προσωπική γνώση για τον τρόπο που δομήθηκαν μεταπολιτευτικά τα κόμματα και για τις μεθόδους ανάπτυξης στελεχών που εφάρμοσαν τις δύο τελευταίες δεκαετίες.
Όταν σπέρνεις εξαρτημένες σχέσεις, κομματικούς σωλήνες, εκβιασμούς συσχετισμών και αδιαφανείς διαδικασίες στις εσωκομματικές σου διαδικασίες, τότε σίγουρα θα θερίσεις ανειλικρινή, κουτοπόνηρα και παρασιτικά πολιτικά στελέχη, με όλα τα χαρακτηριστικά δουλοπρέπειας και υποταγής που απαιτούνται για να δομηθούν διεφθαρμένες συνειδήσεις.
Έτσι, καταλήξαμε σήμερα με πολλούς «στρατηγούς» οι οποίοι δεν ενέπνευσαν ποτέ κανένα στρατιώτη, δε διαπραγματεύτηκαν ποτέ με κάποιο αντίπαλο και δε μετείχαν ποτέ σε κάποια μάχη. Τριγύρω τους, ένας συνεχώς μειούμενος αριθμός ευκαιριακών «μισθοφόρων» διαγκωνίζονται με όλα τα μέσα για να βρεθούν στο πλευρό του επόμενου «παντοδύναμου ηγέτη», ο οποίος είναι ηγέτης μόνο και μόνο επειδή οι γύρω του είναι χειρότεροι από τον ίδιο ή επειδή κατάφερε να αναρριχηθεί από το παρασκήνιο ή επειδή ξένες δυνάμεις τον υποστηρίζουν.
Νέες προσπάθειες από όλους αυτούς τους ανθρώπους σε νέους ή υπάρχοντες πολιτικούς σχηματισμούς είναι καταδικασμένες σε αποτυχία με βάση τα υφιστάμενα χαρακτηριστικά τους. Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν από τη μια στιγμή στην άλλη και όσοι γέννησαν, συντήρησαν και άφησαν ανεξέλεγκτα όλα τα παραπάνω φαινόμενα πολιτικού εκφυλισμού, δε δικαιούνται να μας ζητούν μια δεύτερη ευκαιρία για να μετασχηματίσουν την κρίση του δικομματισμού σε μία ελεγχόμενη σύγκρουση μικρών και αδύναμων πολιτικών μορφωμάτων με ασαφείς θέσεις και συγκυριακές συμμαχίες.
Άνθρωποι που μας έφεραν ως εδώ δεν μπορούν να δώσουν καμία λύση! Δεν μπορούν να αναλύσουν τις διεθνείς μεταβολές της Ισχύος και την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα εξαιτίας αυτών των ιδίων και των επιλογών-πολιτικών τους. Συνεχίζουν να μιλούν για προώθηση των μεταρρυθμίσεων, την στιγμή που οι μεταρρυθμίσεις άνευ λογικής, συνοχής και ικανοτήτων διεκπεραίωσης, από κοινού με την οικονομική ασφυξία που εσκεμμένα επιβάλλουν οι ΕΠΙΚΥΡΙΑΡΧΟΙ για να επιτυγχάνουν τους αλληλοσυγκρουόμενους πολιτικο-οικονομικούς τους στόχους, το μόνο αποτέλεσμα το οποίο αποδεδειγμένα παράγουν είναι η διάλυση της Ελληνικής κοινωνικής συνοχής, του Κράτους Πρόνοιας και Δικαίου, όπως και της Δημοκρατίας. Επιπλέον αυτών, με τις πράξεις και επιλογές τους στο Ευρωπαϊκό επίπεδο, τα ίδια στελέχη είναι εκείνα που μετά από τρία χρόνια συνεχών «λαθών» έχουν οδηγήσει την ΕΕ σε ιστορικό χαμηλό νομιμοποίησης έναντι των Ευρωπαίων πολιτών και έχουν οδηγήσει τους Ευρωπαϊκούς λαούς σε μία άνευ προηγουμένου αντιπαράθεση.
Ούτε τα κόμματα δεν αλλάζουν από τη μια στιγμή στην άλλη, όσες μετεγγραφές και αν κάνουν. Τα προβλήματα ιστορικής συνέχειας του πολιτικού τους λόγου είναι ήδη εμφανή και σε συνδυασμό με τις ιδεολογικές και τακτικίστικες αγκυλώσεις τους, οδηγούν στην άρθρωση μίας αφήγησης που δεν ανταποκρίνεται στη σημερινή πραγματικότητα και δεν απαντά στα σημερινά προβλήματα. Για αυτό θεωρούμε ΟΛΑ τα κόμματα της μεταπολίτευσης νεκρά, τα θεωρούμε δομικές αναπαραστάσεις του χθες που ακόμα λειτουργούν μόνο λόγω της δύναμης της αδράνειας.
Η πρόσφατη Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ απέδειξε εμπράκτως τα όρια του εγχειρήματος «μπολιάσματος» νέων ιδεών με παλαιά θεσμικά πλαίσια: το μοντέλο του κόμματος που βασίζεται σε δομές κάθετης διάρθρωσης δεν μπορεί να σταθεί σε μια κοινωνία που βασίζεται στην ανοιχτή πληροφόρηση και στην αμεσότητα της επικοινωνίας όπως και στην ταχύτητα και στην ευελιξία στη λήψη των αποφάσεων. Δε μπορεί να δομήσει μία νέα κοινωνική συμφωνία, ΕΝΑ ΝΕΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ, το οποίο θα εκφράσει το διαχρονικό τρίπτυχο της ΛΑΪΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ, ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ με σύγχρονους όρους και όχι «εκσυγχρονισμένους» όρους.
Η διαφορά είναι μεγάλη και έγκειται ακριβώς στο γεγονός ότι η έννοια του σύγχρονου δομείται με αναλυτικά εργαλεία που χειρίζεσαι αυτόνομα και ελεύθερα, σε αντίθεση με την έννοια του εκσυγχρονισμού, που προϋποθέτει ότι ακολουθείς συμπεράσματα και συνταγές τρίτων, θεωρώντας αυτονόητο πως αυτοί οι τρίτοι έχουν δημιουργήσει λύσεις για το δικό σου πρόβλημα σύμφωνα με τα δικά σου συμφέροντα και όχι σύμφωνα με τα δικά τους. Αυτό μπορεί να ισχύει μόνο στο βαθμό που τα δύο διακριτά συμφέρονται τέμνονται. Όταν όμως ακολουθούν αποκλίνουσα πορεία, «τα εκσυγχρονισμένα δόγματα» αποδείχθηκαν πως εξυπηρετούν τις προτεραιότητες τρίτων. Δεκαπέντε χρόνια εκσυγχρονιστικών προσπαθειών από τον Σημίτη, τον Καραμανλή και τον Γιώργο Παπανδρέου, υπό ξένη καθοδήγηση και κηδεμονία, ήδη απέδειξαν τα όρια αυτής της λογικής, με καταστροφικά αποτελέσματα.
Οφείλουμε να ανταποκριθούμε στο καθήκον ορισμού της «μοντέρνας Ελλάδας», να της δώσουμε περιεχόμενο, να δημιουργήσουμε το δικό μας όραμα για την Ελλάδα του 21ου αιώνα, γιατί όσο δεν το κάνουμε, προωθούνται τα «εκσυγχρονισμένα» οράματα τρίτων για την χώρα μας, μέσω της διάλυσης του κράτους και της απορρόφησης της εξουσίας του από τους ίδιους τρίτους. Στις νέες συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί, οφείλουμε να ανταποκριθούμε με νέες προσπάθειες, τόσο λόγω εγνωσμένης αναποτελεσματικότητας των παλαιών, όσο και λόγω του ότι κανένα νέο όραμα δεν μπορεί να προωθηθεί με όρους και μέσα του χθες.
Νέες προσπάθειες μπορούν να κάνουν μόνο αυτοί που θέλουν να ονειρευτούν το μέλλον σήμερα. Μόνο αυτοί που δεν προσπαθούν να δικαιολογηθούν και να δικαιολογήσουν κανένα από τα λάθη του παρελθόντος. Μόνο αυτοί που βλέπουν καθαρά τις διεθνείς συνθήκες γεωπολιτικής ρευστότητας.
Η διάλυση της Ευρωπαϊκής συνοχής, η προώθηση αποσχιστικών κινημάτων στον Νότο, η έξαρση του ναζισμού, του ρατσισμού και της ξενοφοβίας σε διάφορες περιοχές της ΕΕ, οι επιλεκτικές και χρονικά προσδιορισμένες επιθέσεις των αγορών, των θεσμών και ενίοτε του ίδιου του Λευκού Οίκου, ανάλογα με την εκάστοτε στρατηγική του ενοίκου του, σε οικονομίες και λαούς , με την συμπαράσταση κάποιων νεοφιλελεύθερων κυβερνήσεων της ΕΕ, όλα από κοινού συνθέτουν την εικόνα ενός πολυμέτωπου πολέμου, για τον οποίο απαιτείται διορατικότητα, ικανότητα, στρατηγική και τακτική προκειμένου να μπορέσουμε να ανταποκριθούμε.
Αυτοί που συνειδητοποιούν όλα τα παραπάνω, συνειδητοποιούν επίσης ό,τι οι πολιτικά αποκλεισμένοι έχουν γίνει σήμερα μια νέα και ευδιάκριτη πλειοψηφία στην ελληνική κοινωνία.
Σε αυτή την πλειοψηφία περιλαμβάνονται οι άνεργοι που έχουν σταματήσει να εναποθέτουν τις ελπίδες τους για μια τρίμηνη σύμβαση στον κάθε γυρολόγο πολιτικάντη, οι υπάλληλοι του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα που αμείβονται αναντίστοιχα με το έργο τους, οι αγρότες που δεν έχουν ένα σχεδιασμό για την παραγωγή τους, οι ελεύθεροι επαγγελματίες που ζούνε την καθημερινή απαξίωση της επιχειρηματικότητας και της καινοτομίας.
Σε αυτή την πλειοψηφία ανήκουν οι νέοι άνθρωποι που βλέπουν τη λογική να ισοπεδώνεται καθημερινά σε αυτή χώρα και οι συνταξιούχοι που φοβούνται πως θα κληροδοτήσουν μια «μικρότερη» Ελλάδα στην επόμενη γενιά.
Αυτή είναι η κοινωνική πλειοψηφία των ανέργων λόγω υπερβολικών προσόντων, όπως και των ανέργων ανεξαρτήτων προσόντων, είναι η πλειοψηφία της «γενιάς χωρίς ευρώ», των νέων που χάνουν την ελπίδα τους και ψάχνουν νέους προορισμούς εκπατρισμού, είναι η πλειοψηφία της αυξανόμενης πορνείας λόγω ανέχειας, είναι η πλειοψηφία μίας κοινωνίας που καταρρέει χωρίς να βρίσκει διέξοδο πλην της (αυτό)καταστροφής.
Αυτή την κοινωνία πρέπει να φέρουμε στο προσκήνιο, αυτή την κοινωνία οφείλουμε, πρέπει και έχουμε ιστορικό καθήκον να στηρίξουμε στις δύσκολες ώρες που περνάει.
Οφείλουμε να της δείξουμε τον δρόμο «εκτός», πρέπει να διώξουμε τον φόβο από πάνω της και να της εμφυσήσουμε μία νέα ελπίδα, εάν και εφόσον καταφέρουμε και εμείς να εμπνευστούμε από ένα νέο όραμα, μιας πραγματικής Δημοκρατίας, που θα μας σπρώξει να δράσουμε συλλογικά, αποδοτικά, χωρίς μικροψυχίες και δεύτερες σκέψεις. Εάν δεν το κάνουμε, όλοι μαζί θα υποκύψουμε στα όνειρα άλλων για τον δικό μας τόπο, δείχνοντας πως όταν ήρθε η κρίσιμη στιγμή, ο Έλληνας απέτυχε να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις και υπέκυψε.
Οφείλουμε να αντισταθούμε, οφείλουμε να αντιπαλέψουμε την κατάσταση, οφείλουμε να μην παραδοθούμε ποτέ, οφείλουμε να μην πέσουμε παραπλανημένοι! Δεν έχουμε άλλη επιλογή – πρέπει να παλέψουμε, με τους δικούς μας όρους, σε ένα ξένο παιχνίδι! Αν δεν το κάνουμε, θα καταστραφούμε! Αν το κάνουμε λάθος, θα καταστραφούμε!
Μία επιλογή έχουμε: να το κάνουμε σωστά και με αυτή την ευθύνη θα αναμετρηθούμε! Αυτή η νέα πλειοψηφία είναι η ώρα να καταφέρει να μορφοποιήσει την πολιτική της άποψη για να μπορέσει να παίξει καταλυτικό ρόλο στις εξελίξεις.
Η αποχή δεν υπηρετεί τις ιδέες μας.
Η σιωπή δεν υπηρετεί την πατρίδα μας.
Είμαστε παρόντες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου