Συμμερίζονται, άραγε, οι εργαζόμενοι την κρατούσα αντίληψη ότι η ανταγωνιστικότητα μιας επιχείρησης ενισχύεται όσο μειώνεται το κόστος εργασίας; Βεβαίως και όχι. Ενισχύεται με τη δυνατότητα αξιοποίησης των δεξιοτήτων και του ταλέντου κάθε εργαζομένου, απαντούν. Γι' αυτό και αντιπροτείνουν την παροχή κινήτρων, εκ μέρους της διοίκησης της επιχείρησης, για την αύξηση της παραγωγικότητάς τους και συνακόλουθα την τόνωση της ανταγωνιστικότητας του προϊόντος που παράγουν.
Ευλόγως οι εργοδότες θα σκεφτούν ότι τα κίνητρα που ζητούν οι εργαζόμενοι είναι μισθολογικά. «Εν τη παλάμη και ούτω βοήσωμεν», δηλαδή. Και όμως. Ερευνα που διενήργησε στη Γαλλία η εταιρεία Ινοβακτέρ μεταξύ ενός χαρακτηριστικού δείγματος 775 μισθωτών, έδειξε ότι το 40% των ερωτηθέντων θεωρεί ως μείζον κίνητρο για την τόνωση της παραγωγικότητάς τους «την αναγνώριση της εργασίας και της προσφοράς κάθε εργαζομένου στην επιχείρηση»!
Το 20% των συμμετασχόντων στην έρευνα απάντησε ότι το μείζον κίνητρο γι' αυτούς είναι «μια διοίκηση ανοικτή στην καινοτομία και τον διάλογο». Μόνο το 16% θεωρεί σπουδαιότερη την «εφαρμογή από την επιχείρηση μιας πολιτικής ικανοποιητικών αμοιβών». Είναι εντυπωσιακό το αποτέλεσμα της έρευνας διότι οι Γάλλοι έχουν μακρά συνδικαλιστική παράδοση. Δεν είναι «αμερικανάκια» για να τσιμπάνε σε ηθικές αμοιβές του τύπου «υπάλληλος του μήνα». Βέβαια, ερώτημα «με πόση αναγνώριση και πόσο διάλογο αντισταθμίζεται μια μείωση μισθού;» δεν έθεσαν οι ερευνητές - ευτυχώς ακόμα δεν απασχολεί τους Γάλλους. Αν το έθεταν, πιθανότατα θα αποδεικνυόταν ότι τα λεφτά δεν φέρνουν μεν την ανταγωνιστικότητα, αλλά την παίρνουν μαζί τους όταν φεύγουν...
Πηγή: TA NEA
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου