Δεν ξέρω για την Ελλάδα, αλλά οι εργαζόμενοι μόλις χρεοκόπησαν…

γράφει ο Βασ. Αναστασόπουλος

Κρατήσεις, κρατήσεις παντού και από παντού… Οι δημόσιοι υπάλληλοι ήταν ίσως οι πρώτοι που το βίωσαν και οι ιδιωτικοί ακολούθησαν, βλέποντας το μισθό τους να συρρικνώνεται σε απελπιστικό βαθμό, εξαιτίας των νέων φορολογικών διατάξεων. Κι όμως, το βαρέλι έχει κι άλλο πάτο και οι ελπίδες οι εργαζόμενοι «να σηκώσουμε κεφάλι» μοιάζουν πιο φρούδες από ποτέ.

Δυστυχώς, η εμπιστοσύνη προς τους κυβερνώντες έχει χαθεί. Όχι μόνο λόγω της παραδοσιακής φθοράς των κομμάτων στην Ελλάδα, αλλά και, τη δεδομένη χρονική στιγμή, εξαιτίας της αναντιστοιχίας λόγων και έργων που επιδεικνύουν ακόμα και σχετικώς «άφθαρτα» πολιτικά πρόσωπα, όπως ο πρωθυπουργός Λουκάς Παπαδήμος.

Γιατί, για ποια ανάπτυξη μπορεί να μιλά ο κ. πρωθυπουργός και τα κυβερνητικά στελέχη, για ποιο ευρωπαϊκό «σχέδιο Μάρσαλ» οι κ.κ. Μπαρόζο, Ρεν και Γιούνκερ; Πώς είναι δυνατόν να

πάρει μπρος η χώρα, να επανέλθει η ρευστότητα στην πραγματική οικονομία και την αγορά, όταν οι αλλαγές που εγκρίθηκαν από το υπουργικό συμβούλιο για τις εργασιακές σχέσεις -με πράξη νομοθετικού περιεχομένου μάλιστα, χωρίς ψηφοφορία στη Βουλή, προκειμένου να αποφευχθούν τυχόν ανεπιθύμητες «διαρροές»- αποτελούν ουσιαστικά τη χαριστική βολή για 4.000.000 εργαζομένους;

Συνοπτικά μόνο, για να θυμόμαστε τι μας περιμένει, οι αλλαγές στον εργασιακό «χάρτη» είναι οι εξής: αναδρομική μείωση κατά 22% του κατώτερου μισθού που προβλέπει η Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, με αναδρομική μάλιστα ισχύ. Ως αποτέλεσμα, ο κατώτατος μισθός πλέον διαμορφώνεται στα 586 ευρώ, για τους νέους κάτω των 25 ετών στα 511 και για τους μαθητευόμενους στα 357 ευρώ. Άρση της οιονεί μονιμότητας των εργαζομένων στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, όπως ΔΕΚΟ και ΟΤΑ και περιορισμός της στους εργαζόμενους. Κατάργηση των αυξήσεων που επέβαλαν οι μισθολογικές «ωριμάνσεις», καθώς και της δυνατότητας των εργαζομένων να προσφεύγουν μονομερώς στον Οργανισμό Μεσολάβησης και Διαιτησίας (ΟΜΕΔ), καθώς στο εξής θα απαιτείται η σύμφωνη γνώμη και των δύο μερών, με τα επίμαχα να περιορίζονται στο εξής στα μισθολογικά. Από τον «οδοστρωτήρα» δεν ξέφυγαν ούτε οι συλλογικές συμβάσεις, καθώς οι παλιές (με διάρκεια μεγαλύτερη των δύο ετών) έληξαν αυτόματα στις 14 Φεβρουαρίου του τρέχοντος έτους.

Οι επιπτώσεις από το νέο «μαχαίρι» θα είναι άμεσες και οδυνηρές. Η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων θα αδυνατεί πλέον να ανταποκριθεί ακόμα και σε στοιχειώδεις βιοποριστικές ανάγκες -και αυτό αφορά τους εργαζόμενους ακόμα και σε επιχειρήσεις που δεν είχαν δεχθεί, μέχρι τώρα, τις αρνητικές επιπτώσεις της κρίσης ή που το εργατικό κόστος βρισκόταν υπό έλεγχο. Την ώρα, μάλιστα, που το βασικό ζητούμενο είναι η αύξηση της ζήτησης, λόγω των περικοπών στο δημόσιο τομέα, η επέκταση της «λαίλαπας» των περικοπών και στον ιδιωτικό, ρίχνει ουσιαστικά την «ταφόπλακα» στην αγοραστική ικανότητα και, συνεπώς, στη ρευστότητα στην αγορά.

Κάνοντας λοιπόν ένα ακόμη βήμα εισόδου, και όχι εξόδου από την ύφεση και τη λιτότητα, για ποια ανάπτυξη και μέτρα ενίσχυσης της απασχόλησης μπορούν, αλήθεια, να μας μιλούν;

Πρώτο Θέμα η φωτό είναι από το “Γρέκι”