Εργαζόμουν αρκετά χρόνια ως προγραμματιστής στη Θεσσαλονίκη, είτε σε εταιρίες είτε ως ελεύθερος επαγγελματίας, συμμετέχοντας σε άλλες εταιρίες, εξωτερικός συνεργάτης κ.ο.κ.
Κάποια στιγμή, όντως πλέον με "μπλοκάκι" (2006-2008), έφυγα από την εταιρία που εργαζόμουν. Τότε λοιπόν (φθινόπωρο 2008) άκουσα πρώτη φορά την λέξη "overqualified".
Μετά από επίμονο ψάξιμο, για πρώτη φορά τότε αναγκάστηκα να εργαστώ σε εταιρία με μικρότερη αμοιβή από την προηγούμενη εργασία μου. Αυτό νομίζω ήταν και το πρώτο σημάδι της επικείμενης φυγής.
Το σκεπτικό μου ήταν ότι "κάθομαι μέχρι να βρω κάτι καλύτερο". Ε, λοιπόν, μέσα σε 1.5 χρόνο, πήγα σε τρεις συνεντεύξεις, όπου άκουσα και τις τρεις φορές το ίδιο πράγμα!
Αυτό ήταν και το δεύτερο σημάδι της φυγής... απλά έπρεπε να
Κάποια στιγμή προκύπτει μέσω γνωστού μία καλή θέση, αλλά με ημερομηνία λήξης. Καλά χρήματα, project ετήσιας διάρκειας. Αυτό ήταν και το κλειδί, που καθόρισε εμμέσως και την ημερομηνία εξόδου.
Απόλαυσα τις διακοπές μου, πήγα και ένα ταξιδάκι, και το τελευταίο εξάμηνο αποταμίευα και σχεδίαζα.
Δεύτερο μέρος
Η εργασία μου θα τελείωνε τον Μάιο του 10. Αρχικά έλεγα να καθίσω το καλοκαίρι, να κάνω διακοπές και να φύγω τον Σεπτέμβρη. Βλέποντας όμως την πορεία των πραγμάτων γενικότερα, αποφάσισα να φύγω συντομότερα.
Το θέμα ήταν, που;
Το βασικό μου σχέδιο έλεγε αρχικά για Ολλανδία (οικείο μέρος, χαλαροί ρυθμοί, πολιτισμένη β. Ευρώπη, αγγλικά παντού). Βέβαια θα ήταν λίγο ακριβά αρχικά, αλλά είχα (ή νόμιζα ότι είχα) αρκετά χρήματα στην άκρη.
Κάποια στιγμή κατά τον Μάρτιο, μου σφυρίζει ένας συνάδελφος προγραμματιστής περί Κύπρου. Είχα ρωτήσει αρχικά για την Κύπρο, αλλά φαινόταν πως είχα ρωτήσει τα λάθος άτομα, με αποτέλεσμα να έχω ελλιπή πληροφόρηση.
Τέλος πάντων, ο συνάδελφος (και πλέον φίλος) με βοήθησε αρκετά, οπότε... έκλεισα το εισιτήριο (ΑΝΕΥ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ), πήρα και την βαλίτσα μου και ξεκίνησα.
Τρίτο μέρος
Αρχικά είχα κλείσει διαμονή για 2 βδομάδες σε ένα ξενοδοχείο σε πολύ καλή τιμή. Μετά θα έψαχνα και για σπίτι. Για δουλειά είχα μπορέσει μετά κόπου και βίας να κλείσω μία συνέντευξη.
Η εποχή δεν ήταν και πολύ καλή, αρχές καλοκαιριού βλέπετε. Χαλαροί ρυθμοί... ίσως πολύ χαλαροί. Αλλά αυτό είναι καλό!
Μετά από συστηματική αναζήτηση, μία μετακόμιση, και 1.5 μήνα ψαξίματος, τελικά βρήκα εργασία σε μία νοτιοαφρικάνικη εταιρία (πάρα πολλές ξένες εταιρίες στην Κύπρο), μέσω γραφείου εύρεσης εργασίας.
Μπορώ να πω ότι σε αυτόν τον 1.5 μήνα ξόδεψα αρκετά χρήματα, και σκέφτομαι πως θα ήταν τελικά εάν πήγαινα στην Ολλανδία, δεδομένου ότι τα κόστη είναι ακόμα μεγαλύτερα εκεί.
Κατά τη διάρκεια της αναζήτησής μου έστειλα πάνω από 160 βιογραφικά, σε εταιρίες πληροφορικής, και κατόπιν σε ναυτιλιακές και κατασκευαστικές.
Για να πω την αλήθεια, αρχικά δεν είχα καν απαντήσεις, ή οι λίγες που είχα δεν ήταν ιδιαίτερα ενθαρρυντικές.
Μέχρι που ήρθε ο Σεπτέμβρης και μου απάντησαν καμιά 10αριά μαζεμένοι, αν μπορώ να πάω για συνέντευξη κλπ. Οπότε και αρνήθηκα ευγενικά λέγοντας ότι εργάζομαι ήδη. Για αυτό και συμπέρανα το περί δυσκολίας της εποχής.
Συμπέρασμα
Τα κίνητρα του καθενός για να φύγει είναι διαφορετικά. Άλλος το κάνει από ανάγκη, άλλος από ενδιαφέρον για κάτι καινούριο, άλλος για τους προσωπικούς του λόγους.
ΔΥΣΤΥΧΩΣ, αναγκάστηκα να φύγω. Πως να κάτσω; με τι εργασία; να παρασιτώ εις βάρος των συνταξιούχων γονιών μου;
Παρενθετικά, δύο πράγματα κινούν τον άνθρωπο (ή το γαϊδούρι): το καρότο και το μαστίγιο.
Αρχικά λοιπόν, το "μαστίγωμα" που έτρωγα γενικότερα ήταν και αυτό που με εξώθησε στην φυγή. Λιγότερο θα έλεγα η αίσθηση της περιπέτειας και του καινούριου, κυρίως το μαστίγωμα.
Στην πορεία όμως...
Ανακάλυψα διάφορα πράγματα όπως:
* Ο κόσμος στην Κύπρο ΔΕΝ βρίζει - δεν έχει λόγο άλλωστε
* Το κόστος ζωής είναι ελαφρώς ακριβότερο, αλλά το βιοτικό επίπεδο είναι αρκετά ανώτερο
* Ο κόσμος είναι φιλόξενος και πασχίζει να σε βοηθήσει
* Το καλοκαίρι είναι καλύτερο από τον χειμώνα
* Το σύστημα ΔΟΥΛΕΥΕΙ
* Αμελητέα εγκληματικότητα
* Φτηνά καύσιμα (περί το 0.5 €)
και διάφορα άλλα θετικά.
Κάποιες άλλες σκέψεις:
* Τι περίμενα και δεν έφευγα πριν 5 χρόνια;
* Ως Έλληνες έχουμε ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΑ χαμηλά στάνταρ. Θεωρούμε ότι είναι φυσιολογικά πράγματα και καταστάσεις που είναι απαράδεκτα.
* Επίσης ένιωσα μεγαλο ΚΟΡΟΙΔΟ που έτρωγα τόσα χρόνια την κρατική προπαγάνδα περί επιχειρηματικότητας και προκοπής του τόπου, και τα έσταζα αβέρτα σε ταμεία και κράτος εισπράττοντας μόνο περισσότερη οφειλή. ΟΧΙ.
Και περί εργασίας:
Ξαφνικά βλέπουμε κάτι καινούριο: προοπτικές καριέρας! Καλές αμοιβές, μεγάλες εταιρίες που σε βοηθούν να εξελιχθείς, ευκαιρίες για να εκδηλώσεις ότι καλύτερο έχεις μέσα σου. Ο κόσμος έγινε ξαφνικά μεγαλύτερος.
(να αναφέρω ότι ήδη έχω φέρει στην εταιρία άλλα δύο παιδιά, ο ένας μάλιστα οικογενειάρχης με 3 παιδιά, και είναι όλοι ευχαριστημένοι)
Το συμπέρασμά μου είναι ότι αν θέλεις πραγματικά να δεις τι αξίζεις, πρέπει να φύγεις... δυστυχώς η Ελλάδα μας δεν κάνει για αυτά.
Μα τι να λέμε ρε παιδιά, θυμάμαι ότι το 2000 η εταιρία που δούλευα τότε ζητούσε προγραμματιστή και είχαν έρθει 2-3 βιογραφικά. Αλλά όταν έβαζε το γνωστό σούπερ μάρκετ αγγελία για αποθηκάριους, πηγαίναν δύο χιλιάδες κόσμος - και μάλιστα έβαζαν και βύσμα για να μπουν... ΈΛΕΟΣ!
Τι να λέει αυτό περί ανταγωνιστικότητας και περιβάλλοντος; Χώρος για εξέλιξη;
Καλή η Ελλάδα παιδιά, αλλά επαγγελματικά... 0. Μηδέν. Τίποτα. Και όσο για το Ελληνικό "δαιμόνιο": έτσι που είναι τα πράγματα δεν παίζει τίποτα πλέον. Το "δαιμόνιο" όμως έξω από την Ελλάδα έχει μεγάλη πέραση. Τεράστιο επαγγελματικό προσόν.
Είμαι σε πολύ καλή θέση, πολύ καλή αμοιβή, εξαιρετικό περιβάλλον, καλό κλίμα... και κάποιους μήνες μετά, το κεφάλι αρχίζει και ηρεμεί. Και έρχεται η επίγνωση του σε τι μέρος ζούσες και εργαζόσουν τόσα χρόνια...
Το μόνο που μου λείπει είναι οι άνθρωποι. Οι δικοί μου άνθρωποι. Αλλά άνθρωποι υπάρχουν παντού, αν έχεις ανοιχτή καρδιά. Χώρια που είναι 2 ώρες με το αεροπλάνο και 150 € εισιτήριο. Αν σου τη δώσει, πας καμιά επίσκεψη.
Τώρα που θα οδηγηθώ στο μέλλον, δεν ξέρω... υπάρχει ένα μεγάλο ενδεχόμενο να πάω παραπέρα. Πίσω όμως δεν γυρνάω.
Να έρθω να κάνω τι;
Πηγή: stayorgo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου