 |
| Γιώργης Μπάμπουλης: «Η μεγαλύτερη χαρά μου είναι όταν οι επισκέπτες μού λένε πόσο όμορφα είναι τα λουλούδια μου, μου χαρίζει μεγάλη ικανοποίηση» |
Είναι η εποχή όπου ο αξέχαστος Θανάσης Βέγγος, στον ρόλο του αεικίνητου θυρωρού Πολύδωρου, σφουγγαρίζει, βγάζει τα σκουπίδια, πάει ρούχα στο καθαριστήριο, τρέχει για θελήματα, κουβαλάει στις σκάλες την παχουλή κυρία Καλιακούδα, χαρίζοντάς μας γέλιο και έναν αξέχαστο λαϊκό ήρωα. Από τη δεκαετία του 1980 και μετά, με τη μετοίκηση προς τα βόρεια προάστια, ο θεσμός του θυρωρού άρχισε σταδιακά να φθίνει.
Σήμερα η πλειοψηφία των θυρωρών εργάζεται σε αμιγώς επαγγελματικά κτίρια. Δεν είναι όμως λίγες και οι πολυκατοικίες, ιδίως σε περιοχές με υψηλά εισοδήματα, που διατηρούν θυρωρούς, θυμίζοντας μια Αθήνα ρομαντική που ζει πια μόνο στις σελίδες των βιβλίων και στις ανεπανάληπτες ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου.
Γνωρίζει σαν την παλάμη του χεριού του τα γραφεία και τους ενοίκους του μεγάλου οκταώροφου κτιρίου της οδού Πανεπιστημίου, του μεγαλύτερου της Αθήνας, όπως λέει, όπου εργάζεται ως θυρωρός εδώ και 15 χρόνια. Ο κ. Θανάσης Μαλλιώρας για τη θέση του θυρωρού έμαθε τυχαία από κάποιον φίλο, ενώ βρισκόταν σε άδεια απολύσεως από τον στρατό. «Κανένας νέος δεν έχει όνειρο να γίνει θυρωρός, οι περισσότεροι έρχονται τυχαία, γιατί το επάγγελμα είναι παρεξηγημένο. Επικρατεί η άποψη ότι η δουλειά του θυρωρού είναι για μεγάλους ανθρώπους και δεν έχει να προσφέρει τίποτε στους νέους» λέει και απαντά αμέσως _ «όροφος τρίτος, γραφείο 15» _, στον κύριο που τον ρωτά για κάποιον δικηγόρο.
Από το 1996, που έπιασε αυτή τη δουλειά ως ο νεότερος θυρωρός, δεν έχει προλάβει να βαρεθεί ούτε μια μέρα. «Δεν είναι μόνο η εξυπηρέτηση των 3.000 επισκεπτών που μπαίνουν καθημερινά στο κτίριο, αλλά και το ότι ο θυρωρός είναι ο αφανής ήρωας της πολυκατοικίας. Η καλή λειτουργία και βιωσιμότητα του κτιρίου, η ταξινόμηση της αλληλογραφίας, τα κοινόχρηστα, ακόμη και τεχνικές εργασίες περνάνε από το χέρι μας». Νέος ακόμη στο επάγγελμα, έτρεξε προς την Ομόνοια για να σταματήσει έναν κλέφτη που βγήκε σαν σίφουνας από το κτίριο, έχοντας πάρει το κινητό μιας κυρίας. «Ετρεξα και τον πρόλαβα πιο κάτω, όμως όταν τον έπιασα, έβγαλε μια σύριγγα και προσπάθησε να με καρφώσει, ευτυχώς μου έκανε μόνο μια βαθιά γρατσουνιά» θυμάται 15 χρόνια μετά το περιστατικό.
Και αν αυτά συνέβαιναν πριν από κάποια χρόνια, τώρα η κατάσταση στο κέντρο έχει γίνει τρομακτική. Οι θυρωροί που κάνουν τις βραδινές βάρδιες ρισκάρουν πραγματικά. Οταν πριν από λίγο καιρό ένας ναρκομανής επιτέθηκε σε συνάδελφό του και τον δάγκωσε στο χέρι επειδή δεν του επέτρεψε να μπει στο κτίριο, όλοι θορυβήθηκαν. «Οι κίνδυνοι είναι πολλοί. Οταν γίνονται διαδηλώσεις είμαστε όλοι σε εγρήγορση, γιατί έχουμε καθήκον να προστατέψουμε τη ζωή και την περιουσία των ενοίκων. Η εμπιστοσύνη και η εκτίμηση που μου δείχνουν οι ένοικοι με βοηθούν να προχωρήσω» λέει ο κ. Μαλλιώρης.
Ο «πράσινος» θυρωρός
Ο καταπράσινος κήπος της πολυκατοικίας επί της λεωφόρου Βασιλίσσης Σοφίας ταξιδεύει τον επισκέπτη μακριά από τον θόρυβο και το τσιμεντένιο τοπίο της πόλης. Υπεύθυνος για την πράσινη αυτή πινελιά σε μια από τις κεντρικότερες λεωφόρους της Αθήνας είναι ο θυρωρός του μεγάλου κτιρίου, όπου στεγάζονται διαμερίσματα και γραφεία. Πριν από 9 χρόνια ο κ. Γιώργης Μπάμπουλης αντικατέστησε προσωρινά τον προηγούμενο θυρωρό. Ετσι... ουδέν μονιμότερον του προσωρινού, όπως λέει γελώντας και ο ίδιος. «Εχω εργαστεί 31 χρόνια ως κτηνίατρος και κατόπιν σε κατάστημα χονδρικής. Θα μπορούσα να έχω πάρει μια μικρή σύνταξη, αλλά δεν μου αρέσει να κάθομαι. Ετσι, καλύπτω τις υποχρεώσεις μου και κάνω κάτι που μου αρέσει πολύ».
Κέρδισε την εμπιστοσύνη των ενοίκων από τον πρώτο μήνα και τους ευχαρίστησε όλους με την ανακαίνιση του κήπου στον οποίο φύτεψε μέσα σε πέντε χρόνια περίπου 300 φυτά και τον φροντίζει καθημερινά. «Η μεγαλύτερη χαρά μου είναι όταν οι επισκέπτες μού λένε πόσο όμορφα είναι τα λουλούδια μου, μου χαρίζει μεγάλη ικανοποίηση». Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο κατοικεί κιόλας στο κτίριο με τη σύζυγό του, η οποία τον βοηθάει να εκτελεί όσο καλύτερα μπορεί τα καθήκοντά του. «Το επάγγελμα φαίνεται απλό, αλλά οι ευθύνες του θυρωρού είναι πολλές και πρέπει να φροντίζει να διατηρεί τις ισορροπίες με όλες τις πλευρές. Από τη στιγμή που εγκρίνεται κάποια εργασία από την επιτροπή διαχείρισης, είμαι εγώ υπεύθυνος να τη φέρω εις πέρας».
Τα πράγματα στην περιοχή δεν είναι τεταμένα όσο στο κέντρο της πόλης, καθώς βρισκόμαστε στις παρυφές του Κολωνακίου. «Οι οικογένειες και όσοι έρχονται στα ιατρεία και τις λίγες εταιρείες που στεγάζονται στο κτίριο είναι φιλήσυχοι άνθρωποι. Αυτό που φοβόμαστε είναι οι καταστροφές όταν γίνονται συγκεντρώσεις και βεβαίως τα τρομοκρατικά χτυπήματα στις πρεσβείες της περιοχής».
Η ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΜΠΕΛΑΔΕΣ
Σήμερα ο κλάδος των θυρωρών έχει πια συρρικνωθεί, όμως μια αλλαγή φρουράς μοιάζει να ξεκινάει. Την τελευταία δεκαετία τις θέσεις των παλιών έπαιρναν συνταξιούχους που ήθελαν να συμπληρώσουν το εισόδημά τους. Σήμερα, νέοι μπαίνουν ξανά στο επάγγελμα. «Τα χρήματα δεν είναι πολλά, είναι όμως μια αξιοπρεπής δουλειά που στους δύσκολους αυτούς καιρούς προσφέρει ασφάλεια» λέει ο κ. Θανάσης Μαλλιώρας, ως «νέος» στο επάγγελμα.
Στα τριάντα χρόνια της επαγγελματικής του πορείας ως θυρωρός όμως, ο κ. Γεώργιος Γκιόρτος, πρόεδρος του Συλλόγου Θυρωρών Αθηνών - Πειραιώς, πρώτη φορά βλέπει τα πράγματα τόσο δύσκολα για τον κλάδο. «Οταν γραφεία και καταστήματα στο κέντρο της Αθήνας μένουν ξενοίκιαστα για πάνω από έναν χρόνο, ενώ οι κοινόχρηστες δαπάνες αυξάνονται συνεχώς, ο πρώτος που κινδυνεύει να μείνει άνεργος είναι ο θυρωρός». Ο κλάδος αργοσβήνει, όμως «οι ανάγκες για καλή συντήρηση των κτηρίων σε μια πρωτεύουσα που διογκώνεται συνεχώς, κάνουν τον θυρωρό χρήσιμο και αναγκαίο κι όχι διακοσμητικό στοιχείο, όπως πολλοί πιστεύουν», λέει ο κ. Γκιόρτος.
Στις ημέρες μας η οικονομική πραγματικότητα φέρνει τους θυρωρούς αντιμέτωπους με νέα προβλήματα. «Με την οικονομική κρίση οι ένοικοι δυσκολεύονται να πληρώσουν τα κοινόχρηστα, από τα οποία πληρωνόμαστε και εμείς. Βεβαίως, όταν προτεραιότητα έχουν το φως, το ασανσέρ και η θέρμανση του κτιρίου, η αμοιβή του θυρωρού μπαίνει σε δεύτερη μοίρα». Για τον κ. Μαλλιώρα κάθε κτίριο θα έπρεπε να έχει τον θυρωρό του προκειμένου να φροντίζει την ποιότητα του περιβάλλοντος όπου ζούμε και εργαζόμαστε. «Η ονομασία "επιμελητής κτιρίου" ανταποκρίνεται καλύτερα στις ευθύνες και τις αρμοδιότητές μας και ελπίζω οι άνθρωποι να δουν με καλύτερο μάτι τους θυρωρούς».
Στα τριάντα χρόνια της επαγγελματικής του πορείας ως θυρωρός όμως, ο κ. Γεώργιος Γκιόρτος, πρόεδρος του Συλλόγου Θυρωρών Αθηνών - Πειραιώς, πρώτη φορά βλέπει τα πράγματα τόσο δύσκολα για τον κλάδο. «Οταν γραφεία και καταστήματα στο κέντρο της Αθήνας μένουν ξενοίκιαστα για πάνω από έναν χρόνο, ενώ οι κοινόχρηστες δαπάνες αυξάνονται συνεχώς, ο πρώτος που κινδυνεύει να μείνει άνεργος είναι ο θυρωρός». Ο κλάδος αργοσβήνει, όμως «οι ανάγκες για καλή συντήρηση των κτηρίων σε μια πρωτεύουσα που διογκώνεται συνεχώς, κάνουν τον θυρωρό χρήσιμο και αναγκαίο κι όχι διακοσμητικό στοιχείο, όπως πολλοί πιστεύουν», λέει ο κ. Γκιόρτος.
Στις ημέρες μας η οικονομική πραγματικότητα φέρνει τους θυρωρούς αντιμέτωπους με νέα προβλήματα. «Με την οικονομική κρίση οι ένοικοι δυσκολεύονται να πληρώσουν τα κοινόχρηστα, από τα οποία πληρωνόμαστε και εμείς. Βεβαίως, όταν προτεραιότητα έχουν το φως, το ασανσέρ και η θέρμανση του κτιρίου, η αμοιβή του θυρωρού μπαίνει σε δεύτερη μοίρα». Για τον κ. Μαλλιώρα κάθε κτίριο θα έπρεπε να έχει τον θυρωρό του προκειμένου να φροντίζει την ποιότητα του περιβάλλοντος όπου ζούμε και εργαζόμαστε. «Η ονομασία "επιμελητής κτιρίου" ανταποκρίνεται καλύτερα στις ευθύνες και τις αρμοδιότητές μας και ελπίζω οι άνθρωποι να δουν με καλύτερο μάτι τους θυρωρούς».
Οι θυρωροί σε αριθμούς
10.000 τη δεκαετία του 1970
2.000 σήμερα
80% εργάζεται σε αμιγώς επαγγελματικά κτήρια
20% σε μεικτά κτίρια, κατοικίες και γραφεία
60% άνδρες
40% γυναίκες
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου