Χτες γνώρισα τον Ιάσωνα. Στο Σύνταγμα. Παρακολουθούσε τη συνέλευση της αμεσοδημοκρατίας, όπως αποκαλείται, και κάποια στιγμή εκσφενδόνισε μια φράση που μου έκανε εντύπωση. «Άσε ρε κοτζαμπάση αριστεριστή». Περιέγραφε αυτό που σκεφτόμουν εκείνη την ώρα με τρεις λέξεις. Ο ομιλητής, έβαζε διαδικαστικό θέμα για τη συνέλευση, προσηλωμένος με θρησκευτική ευλάβεια σε μια γραφειοκρατική διάσταση που διέφερε από αυτή της «αντίπαλης» Βουλής σε ένα βασικό πράγμα: ήταν ο ίδιος εξουσία.
Ο Ιάσωνας, πριν πιάσουμε κουβέντα παρακολουθούσε με μεγάλο ενδιαφέρον όσα ακούγονταν στη συνέλευση, όπως και εγώ άλλωστε. Πάνω στο ψυχρό μάρμαρο της πλατείας Συντάγματος είχε απλωθεί όλο το χαλί της ελληνικής κοινωνίας. Οι αγανακτισμένοι. Όσοι ανησυχούν, όσοι φοβούνται, όσοι δεν θέλουν άλλο, αυτοί με άποψη, αλλά και όσοι δεν θέλουν να ακούσουν καμία. Εκείνοι που αποφάσισαν να κρατήσουν επιτέλους το κουμπί της ζωής τους αλλά και αυτοί που πάτησαν από περιέργεια ένα κουμπί στο smartphone και βρέθηκαν πλατεία.
Στο Σύνταγμα για πρώτη φορά ο καθένας βάζει ό,τι έχει για να ανακαλύψει γρήγορα πως πολλά χρόνια δεν είχε τίποτα. Όχι απ’ τα υλικά. Απ’ τα άλλα. Την κοινωνικότητα, την αλληλεγγύη, το νοιάξιμο. Το Σύνταγμα δεν είναι ούτε οι γραφικοί τύποι στους οποίους ζουμάρουν τα κανάλια, αλλά ούτε και η συμπόρευση που θα προέλθει απ την χαοτική συνύπαρξη, όπως πιστεύουν κάποιοι. Άλλο πράγμα εννοεί ο καθένας λέγοντας τα ίδια πράγματα.
Υπάρχουν αυτοί που τυλίγονται με τη σημαία, πιστεύοντας πως συμμετέχουν σε λιτανεία που θα επιφέρει το φυλετικό θαύμα, άλλοι που τυλίγουν πίτα γύρο στην καντίνα και αυτοί που τυλίγονται από σκέψεις και ανησυχίες. Περισσότερη σημασία από την ανθρωπογεωγραφία όμως, έχει το συμπέρασμα πως δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Αυτό που δημιουργείται, θα περάσει απ’ όλα τα φίλτρα της νόησης, του θυμικού, ή της επιπολαιότητας. Θα ζυμωθεί μέσα από όλες τις διαθέσεις χωρίς να αναζητήσει πεφωτισμένες πρωτοπορίες. Μπορεί να αποτύχει. Μπορεί να πυροβολήσει με την καχυποψία όποιον ξεπετιέται βαφτίζοντάς τον καπέλο ή οτιδήποτε άλλο. Αλλά δεν υπάρχει άλλος τρόπος.
Η απαίτηση για αυτόματη συνειδητοποίηση ή ωριμότητα είναι ένα αντιδιαλεκτικό βήμα προς τις επιθυμίες. Ναι, αν αγανακτούσαμε έστω και λίγο απέναντι σε όσα γίνονται τόσες δεκαετίες, αγανακτισμένοι σήμερα θα ήταν οι απέναντι.
Αυτά και άλλα πολλά λέγαμε με τον Ιάσωνα και έναν Πιτσιρίκο φίλο. Και μετά είπαμε για τον Καστοριάδη, για τους αρχαίους φιλόσοφους, για το πώς έθαψαν τον Αριστοφάνη οι μετέπειτα συστημικοί, για το πόσα δεν ξέρουμε για τους σοφιστές. Είπαμε πολλά απ’ αυτά που ξεχάσαμε να λέμε, που δεν τολμούσαμε ίσως να πούμε μέσα στο κλίμα της κυριαρχίας της ανοησίας που επιτρέψαμε και της επιπολαιότητας που ζηλέψαμε.
Αυτά δεν θα είχαν ιδιαίτερη ίσως σημασία, αν ο Ιάσωνας δεν ήταν μόλις 23. Δεν πάσχω από καμιά νεολαιολατρία. Δεν πιστεύω πως η νεολαία έχει πάντα δίκιο γιατί την γεννήσαμε και την αναθρέψαμε εμείς. Αλλά πιστεύω πως στη χώρα αυτή δεν έχουν τελειώσει όλα, γιατί στη νεολαία υπάρχουν τυπάκια όπως ο Ιάσωνας και ο Παύλος, που πήρε το λόγο στη συνέλευση και άφησε τους πάντες σύξυλους.
Γιατί υπάρχουν τυπάκια όπως ο Ιάσωνας, που δίπλα σε όσα είπε, πρόσθεσε και κάτι που αποφεύγουμε να λέμε: “πρέπει να δουλέψουμε ρε γαμώτο και στα Πανεπιστήμια και παντού”.
Οι πλατείες μπορεί να δημιουργήσουν μια άλλη κατάσταση, ή να χάσουν, ή να χαθούν στην ανησυχία και την τσίκνα απ’ τα σουβλάκια. Αξίζουν όμως γιατί για πρώτη φορά μας βάζουν να σκεφτούμε και αυτούς που έχουν δίκιο και αυτούς που το ψάχνουν και αυτούς που δεν έχουν κανένα. Και αυτό μπορεί να το διαχειριστούν τυπάκια σαν τον Ιάσωνα. Γι’ αυτό like Ιάσωνας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου