Σχολιάζοντας τον σχολιασμό του Χρήστου Αγγελόπουλου μέλους της Ν.Ε του ΚΚΕ Αχαΐας για το κίνημα των αγανακτισμένων

Το κίνημα των αγανακτισμένων είναι ένα γνήσιο, λαϊκό κίνημα εν τη γενέσει του. Το πως θα εξελιχθεί είναι βεβαίως ένα ανοιχτό ζήτημα.

Πιο ανοιχτό μάλιστα δεν γίνεται, αφού είναι πάρα πολλοί οι παίκτες (ρεύματα σκέψης και δράσης, πολιτικές οργανώσεις και κόμματα, μέσα επικοινωνίας, κρατικοί θεσμοί και κυβερνητικές πολιτικές, διεθνής παράγοντας) που εκ των πραγμάτων αλληλεπιδρούν σε αυτόν τον ακηδεμόνευτο, αλλά κατ’ εξοχήν πολιτικό χώρο των αγανακτισμένων στις πλατείες της χώρας, μα και της Ισπανίας και ενδεχομένως της Ευρώπης.

Οι πρώτες, αρνητικές ή αιφνιδιασμένες, αντιδράσεις των καθιερωμένων πολιτικών δυνάμεων και μεμονωμένων πολιτικών όλου του φάσματος είναι αναμενόμενες. Τα κόμματα εξουσίας είναι λογικό να δυσκολεύονται να δεχθούν τη φύση των εξωθεσμικών κινημάτων διαμαρτυρίας, καθώς θεωρούν ότι το υφιστάμενο πολιτικό σύστημα διαθέτει τον απαιτούμενο χώρο για την εκπροσώπηση των αιτημάτων των διαδηλωτών, ενώ αυτά της παραδοσιακής αριστεράς δεν μπορούν να χωνέψουν ότι οι μάζες κινητοποιήθηκαν αυτόνομα και ανεξάρτητα από τους υφιστάμενους πολιτικούς φορείς που υποτίθεται ότι τις εκπροσωπούν. Όσο για τα σχόλια περί της επανάστασης μέσω facebook κτλ., αυτά πάσχουν από τεχνολογικό αναγωγισμό. Προφανώς, η κάθε εποχή έχει και την τεχνολογία της και το διαδίκτυο ευνοεί τις οριζόντιες/ δικτυακές, συγκριτικά με τις κάθετες/ ιεραρχικές, σχέσεις, το κίνημα όμως παραμένει κοινωνικό και έχει τη δική του λογική και δυναμική.

Ε, λοιπόν, έγινε! Ο λαός της φράπας (και της φάπας) σηκώθηκε από τον καναπέ. Τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο.

Προς το παρόν.

Δεν είναι η πρώτη φορά – ξανάγινε στις πρώτες γενικές απεργίες, μετά το μνημόνιο, μέχρι τον περασμένο Μάιο, οπότε η δολοφονία των υπαλλήλων της Μαρφίν, τα δακρυγόνα και το ξύλο, τα μπάχαλα και οι μολότοφ έκαναν πάλι τη δουλειά τους. Ο φετινός Μάιος, όμως, είναι διαφορετικός – δεν πατάει στη γνωστή συνταγή που αποτυγχάνει κάθε τρεις και λίγο, εδώ και τρεις δεκαετίες.

● «Ξυπνήσαμε» είπαν οι πρωτεργάτες και δώσανε το σύνθημα.

● «Κάλλιο αργά παρά ποτέ» είπαν πολλοί και έσπευσαν να γεμίσουν την πλατεία.

● «Απολίτικο, αλλά ενδιαφέρον» είπαν κάποιοι άλλοι και έσπευσαν να φορέσουν τη στολή του πολιτικού επιστήμονα και να ψυχαναλύσουν το πόπολο.

● «Χουλιγκάνοι και φεησμπουκάδες» είπαν κάποιοι ινστρούχτορες και έσπευσαν... στον καναπέ.

Λίγο παράδοξο μου φαίνεται: να σηκώνεται ο λαός από τον καναπέ και – σαν απάντηση – να κάθεται στον καναπέ η ναρκισσιστικά αυτοανακηρυχθείσα... πρωτοπορία!
Η φετινή αποκαναπεδίαση είναι ειρηνική και ακομμάτιστη. Μαζική και διαρκής. Και εκεί έγκειται η επιτυχία της. Ο ελληνικός λαός, ένα χρόνο τώρα, συλλογικοποιείται και πολιτικοποιείται. Και αυτό είναι το σημαντικότερο και πλέον ελπιδοφόρο γεγονός, ασχέτως των πολιτικών εξελίξεων.

Ανεξαρτήτως αποτελέσματος, η πρωτοβουλία αυτή έχει ήδη επιτύχει: ο λαός ξαναγίνεται λαός. Και αποφάσισε να διαδηλώσει με τον τρόπο που θεωρεί αυτός σωστό: χωρίς κομματικά λάβαρα, χωρίς γηπεδικούς διαχωρισμούς «οι αποδώ και οι αποκεί» και χωρίς βία.

Οι Έλληνες δεν ψάχνουν, πλέον, αυτά που τους χωρίζουν, αλλά αυτά που τους ενώνουν. Στέκουν κριτικά απέναντι σε κόμματα και ιδεολογίες και αναζητούν ένα νέο όραμα, μια νέα πρόταση. Πρόταση που να συνθέτει όλες τις μικρές επιμέρους αλήθειες, που κρατούσαν ως τώρα εργολαβικά τα διάφορα μαγαζάκια: αληθινή και άμεση δημοκρατία, κοινωνική δικαιοσύνη, αντίσταση στην υποτέλεια τραπεζών, πολυεθνικών και λοιπών επικυρίαρχων, εθνική ανεξαρτησία, αλληλεγγύη και αξιοπρέπεια. Ένα όραμα συνθετικό, που έρχεται από το μέλλον.

Και στις πλάτες αυτού του κόσμου, που έρχεται από το μέλλον, έχουμε τα ρετάλια του παρελθόντος να κάνουν αυτό που πάντα ήξεραν να κάνουν: μία τρύπα στο νερό. Η Αριστερά, συνεπής στη μακρά και αγωνιστική πορεία εκτός ελληνικής πραγματικότητας που έχει διαγράψει, ασχολείται με τα – κατ' αυτήν – σοβαρά ζητήματα των ημερών:

● την ανάγκη απουσίας ελληνικών σημαιών σε ένα ελληνικό λαϊκό κίνημα (αντίφαση την οποία δεν αντιλαμβάνεται, λόγω των πολλαπλών ιδεολογικών εγκεφαλικών που έχει υποστεί),

● την αισθητική φύση των συνθημάτων («γηπεδικά», όπως τα χαρακτηρίζουν οι φιλόλογοι της πολιτικής ορθότητας),

● τις ενδυματολογικές επιλογές του κόσμου (καθώς το αριστερίστικο λάιφ στάιλ προβλέπει ειδικό ντρεσκόουντ για τις διαδηλώσεις),
● το διαιτολόγιο του κινήματος («διαδήλωση με μπύρες και σουβλάκια» κοροϊδεύουν οι ούλτρα επαναστάτες, που εδώ και τριάντα χρόνια κάνουν συνεχώς διαδηλώσεις με μπύρες και σουβλάκια) κ.λπ., κ.λπ., κ.λπ.

Ορισμένοι εξ αυτών έφτασαν να χωρίσουν την πλατεία στα δύο: επάνω, στον δρόμο, οι χουλιγκάνοι, φασίστες, απολιτίκ γηπεδόβιοι και κάτω, στη συνέλευση, οι δημοκράτες, προοδευτικοί, συνειδητοποιημένοι. Απ' ότι φαίνεται, για κάποιους, η ύπαρξη κάποιου ανεγκέφαλου, φασίστα, χειραγωγούμενου «άλλου» είναι απαραίτητο – ίσως και το μοναδικό – στοιχείο πολιτικού αυτοπροσδιορισμού...

Αν η Αριστερά θεωρεί πως ο «απολίτικος λαουτζίκος» συνιστά «υποκείμενο προς αξιοποίηση», η Δεξιά θεωρεί πως ο «απολίτικος λαουτζίκος»... είναι εξ ορισμού δεξιός!

Ίσως επειδή η Δεξιά έχει χάσει από καιρό κάθε επαφή με την πολιτική και την ιδεολογία, νομίζει πως κάθε πολίτης που διαδηλώνει χωρίς κομματική ταυτότητα είναι... δικός της. Πως μία διαδήλωση με ελληνικές σημαίες συνιστά νομιμοποίηση της μισανθρωπίας των Χρυσαυγιτών ή... γκάλοπ υπέρ του Σαμαρά!

Όλες οι ιδεολογικές, πολιτικές ή απλώς... πνευματικές αναπηρίες που συσσώρευσε η μεταπολίτευση στην πολιτική και πνευματική ελίτ της χώρας βγαίνουν τώρα στο φως. Φαίνεται στην αμηχανία που επιδεικνύουν απέναντι στη μαζική και ειρηνική αυτή κινητοποίηση.

Βλέπεις, χρόνια τώρα, όλοι καταδίκαζαν και κατηγορούσαν τον καναπέ, αλλά – κατά πώς φαίνεται – η κατάσταση αυτή τους βόλευε. Φώναζαν να σηκωθεί ο λαός από τον καναπέ, αλλά κατά βάθος το απεύχονταν. Γιατί; Γιατί τώρα που ο λαός σηκώθηκε, αποδεικνύεται η χρεοκοπία όλων αυτών των ρεταλιών της μεταπολίτευσης. Φαίνεται ξεκάθαρα η γύμνια τους.

Γι' αυτό και όλη αυτή η απαξίωση, ο σκεπτικισμός, οι γραφικές προσπάθειες καπελώματος, έως και η ανοιχτή αντίθεση. Το «ξύπνημα» του ελληνικού λαού καθιστά όλα τα κόμματα, τα μαγαζιά και τα παραμάγαζα δεινόσαυρους. Απολιθώματα του χθες, που αδυνατούν να κατανοήσουν πως η ελληνική κοινωνία μπαίνει σε μια νέα ιστορική περίοδο, στην οποία οι ίδιοι δεν έχουν θέση...

Δεν ξέρω πού θα οδηγήσει και τι μορφή θα πάρει αυτή η νέα περίοδος. Το μόνο που ξέρω είναι ότι δημιουργείται μια νέα κοινωνία και είναι στο χέρι μας να γίνει καλύτερη από την τωρινή.

Το νέο γεννιέται.

Ας είμαστε εκεί. Δεν χρειάζονται πολλά από εμάς των άλλων κινημάτων...μόνο παρουσία!

Δημήτρης Καραγεωργόπουλος
Συνδικαλιστής - Μέλος Διοίκησης ΓΣΕΕ