«Είµαι άνεργος, µε έγκυο γυναίκα»

Ηθελαν ν’ ακουστούν. Να µοιραστούν αυτό που τους βαραίνει. Οταν άρχισε να αραιώνει το πλήθος των διαδηλωτών στο Σύνταγµα, η προχτεσινή βραδιά στην πλατεία κύλησε µε κουβέντα µέχρι τα ξηµερώµατα. Ο συνταξιούχος, ο φοιτητής, ο άνεργος βρίσκονταν εκεί πρώτα για να αφηγηθούν την ιστορία τους κι έπειτα για να αναζητήσουν πώς θα χτίσουν τα θεµέλια ενός κινήµατος χωρίς αρχηγούς, ταµπέλες και κοµµατικές αποχρώσεις.

Ητανπερίπου 500. Μαζεµένοι πίσω από το σιντριβάνιτης πλατείας. Ενας πυρήνας ανθρώπων κάθε ηλικίας που βρίσκονταν εκεί παράλληλα µε τους χιλιάδες πολίτες που είχαν µαζευτεί στη συγκέντρωση. Είχαν σχηµατίσει έναν κύκλο που έσπασε στις δυόµισι τη νύχτα, όταν 40 από αυτούς – οι τελευταίοι που παρέµειναν – άπλωσαν σεντόνια, υπνόσακους και χαρτόνια και ξάπλωσαν εκεί µέχρι το πρώτο φως. Ηταν η πρώτη τους βραδιά στο Σύνταγµα και όπως έλεγαν ήθελαν να ακολουθήσουν κι άλλες.


Το µικρόφωνο είχε ανοίξει κατά τις εννιά το βράδυ. ∆εν γινόταν διάλογος. Οπως είχαν πει όσοι συντόνιζαν τη διαδικασία, ήταν προτιµότερο να µην αναλωθούν σε ατέρµονες συζητήσεις, αλλά να πει ο καθένας τι νιώθει, τι ζητά. «Μου κλέβουν τη ζωή», είπε ένας νέος άνεργος όταν πήρε το λόγο. «Φταίµε και εµείς οι ίδιοι. Εµείς τους ψηφίσαµε», τόνισε κάποιος άλλος απαντώντας σε αφοριστικά σχόλια για τους πολιτικούς που είχαν προηγηθεί. «∆εν χρεοκόπησε µόνο η οικονοµία µας, αλλά και η κοινωνία µας. Ο καθένας κοιτούσε την πάρτι του. Αυτό που συµβαίνει εδώ είναι ένα νέο ξεκίνηµα. Είναι πολιτική», πρόσθεσε ένας ακόµα. Οταν κάποιοι ήθελαν να επιδοκιµάσουν µια φράση ύψωναν τα χέρια και κουνούσαν τις παλάµες τους στον ουρανό.

Τα µηνύµατα της βραδιάς όµως δεν ήταν µόνο πολιτικά. Ανάµεσα στο πλήθος βρίσκονταν και αυτοί που αναζητούσαν µια παρέα. «Σας αγαπάω όλους. Είµαστε µια υπέροχη συντροφιά», είπε ένας από τους συγκεντρωµένους. Αλλος είπε ότι περιµένει παιδί η γυναίκα του, κάποιος ότι πάσχει από καρκίνο.

Η ΟΡΓΑΝΩΣΗ. Αυτό που απασχόλησε όµως κυρίως τους συγκεντρωµένους ήταν το πώς θα οργανώσουν τη διαµαρτυρία τους. Την πρώτη βραδιά είχαν έρθει χωρίς πολλά εφόδια. Μόνο ένα ράντσο για να ξαπλώσει κάποιος ηλικιωµένος και φορητούς υπολογιστές σε σύνδεση µέσω Skype µε τις πλατείες της Ισπανίας. Μια από τις προτάσεις ήταν να φτιάξουν συλλογική κουζίνα στην οποία θα συνεισφέρει ο καθένας φέρνοντας τρόφιµα. Αλλη σκέψη ήταν να δηµιουργήσουν ένα κοινό ταµείο και µια οµάδα χρονοτράπεζας, τα µέλη της οποίας θα προσφέρουν υπηρεσίες χωρίς ανταλλάγµατα στον ελεύθερο χρόνο τους.

Τα πρώτα δείγµατα αυθόρµητης οργάνωσης φάνηκαν όταν 30 νέοι µε πλαστικές σακούλες στα χέρια µάζεψαν τα σκουπίδια που είχαν αποµείνει από τους χιλιάδες διαδηλωτές. Μπροστά από τη Βουλή σκόρπιες παρέες είχαν σχηµατίσει πηγαδάκια µε κιθάρες τραγουδώντας στα πόδια των ΜΑΤ. Μια οµάδα πολιτών συγκέντρωνε υπογραφές ζητώντας δηµοψήφισµα για κατάργηση του Μνηµονίου και έξοδο από το ∆ΝΤ. Βλέποντας τον κόσµο να λιγοστεύει ένας διαδηλωτής κάλεσε τους συγκεντρωµένους στην πλατεία να µεταφέρουν τη συνέλευση στον δρόµο για να τον κρατήσουν κλειστό. Αρκετοί ήταν αυτοί που διαφώνησαν. «Τι θα πετύχουµε αν κλείσει ο δρόµος; ∆εν είµαστε εδώ για να προκαλούµε προβλήµατα στους άλλους. Αν έρθουν χιλιάδες κόσµου αναγκαστικά θα κλείσει. Τώρα, δεν έχει νόηµα», του είπαν.

Ωστόσο, ακόµα κι αν η πρώτη συνέλευση κράτησε πεντέµισι ώρες δεν κατέληξε σε θέσεις ή συµπεράσµατα. Ηταν νωρίς. Αφού έµοιαζε ότι το συγκεντρωµένο πλήθος προσπαθούσε προχτές να συνθέσει από το µηδέν µια νέα συλλογική ταυτότητα.

Οσοι πάντως έµειναν µετά τα µεσάνυχτα στην Πλατεία Συντάγµατος ήταν επιφυλακτικοί στο να µοιραστούν το όνοµά τους όταν έδιναν συνεντεύξεις. «∆εν έχει σηµασία πώς µε λένε. ∆εν µετράνε τα ονόµατα. Είµαστε εδώ συλλογικά. ∆ιαδηλώνω για να πέσει το σύστηµα. Τα θεωρώ όλα σάπια», είπε ένας 23χρονος, που µαζί µε άλλους δύο φίλους του είχε απλώσει ένα σεντόνι στο γρασίδι της πλατείας και άκουγε µουσική από τον φορητό του υπολογιστή.

Απέναντί του µια οµάδα Ισπανών που τις προηγούµενες ηµέρες είχαν κατασκηνώσει στο Θησείο έστηναν µια τέντα. Τους βοηθούσε ο Σπύρος, ένας από τους διαδηλωτές που ήταν έτοιµος να περάσει την πρώτη του νύχτα στην πλατεία. Τα τελευταία δυόµισι χρόνια δεν έχει σταθερή εργασία, είπε, και η γυναίκα του σε λίγους µήνες θα γεννήσει. Ζήτησε και αυτός να µη δηµοσιευτεί το επώνυµό του.

«∆εν ξέρω αν θα είµαι πολλά βράδια εδώ. Αλλά θα το ήθελα», είπε. «Ακόµα είναι νωρίς. Κάνουµε τη ζύµωση. Πρέπει να βρούµε πώς θα διοχετευτεί η αγανάκτηση του λαού. Ποια θα είναι τα αιτήµατα και πώς θα πιέσουµε γι’ αυτά».